Transcript
Werken met mensen met een beperking in de evenementensector is geen evidentie. Anne Eeckels en haar dochter Roxanne met downsyndroom bewijzen met het cateringbedrijf Bits N Bites dat het kan. Hoe ze dat managen vraag ik Anne zelf want ze is hier.
Dag Anne, welkom in onze studio.
Dank u. Dank u om ons uit te nodigen.
Dat is heel graag gedaan. Jullie hebben in Kontich in België een eethuis slash cateringbedrijf, Bits N Bites. Kan je een keer vertellen over het concept? Wat houdt het precies in?
De bedoeling was voornamelijk een eethuisje te starten waar dat ook mijn dochter die met downsyndroom geboren is mee in de zaak te laten aanwezig zijn. Nog niet echt mee te laten werken want ze is nog maar twintig, dus ze was toen nog geen tien jaar. Dat is een beetje vroeg.
Dat is vroeg.
Ik denk het ook. De bedoeling was voornamelijk de mensen te leren, te laten leren omgaan met iemand die anders was. Gewoon een beetje een andere kijk dus, haar leren kennen.
Het is uiteindelijk toch uitgegroeid tot een iets groter verhaal, want als ik vandaag bij jullie binnenkom zie ik er al verschillende mensen met een beperking staan. Jullie doen de catering op evenementen er ondertussen bij.
Dat is inderdaad op die tien jaar helemaal anders geëvolueerd dan dat ik aan de basis dacht, maar we zijn daar wel heel blij om omdat het inderdaad voornamelijk een dagzaak is. Het is zo dat we in een dag toch drie, vier mensen al met een beperking mee te werk kunnen stellen, dat die mee draaien met verschillende soorten beperkingen - zowel een klein beetje fysische beperkingen ook maar voornamelijk mentaal - en dat die dus ook heel goed aanvaard worden, dat de mensen er ook goed mee omkunnen. Intussen zijn wij via de meeste... In het begin, de eerste evenementen die we gedaan hebben zijn meer in de sector geweest met mensen met een beperking, maar via via zijn we dan toch wel terecht gekomen bij andere evenementen.
En vanwaar komt die vraag dan? Is dat omdat bedrijven zeggen: "Kijk, we vinden het toch belangrijk om dat soort initiatieven, projecten te steunen?"
Dat voornamelijk denk ik. Uiteindelijk via via, soms is het de echtgenote die dan werkt in de sector speciaal met mensen met beperkingen en de andere persoon werkt dan op de stad Antwerpen bijvoorbeeld, en die dan toch zegt: "waarom eens niet een andere cateraar vragen?" voor een toch ook sociaal aspect en om die mensen dan toch ook weer een kans te geven om te komen mee helpen bedienen. Dus dat hebben we drie, vier jaar geleden, denk ik, voor de eerste keer mogen doen ook voor de stad Antwerpen.
En wordt het niet misbruikt, het verhaal? Je hebt heel veel bedrijven... Ook bijvoorbeeld als het gaat over groen en milieuvriendelijk zijn, zijn er heel veel bedrijven die dat als een soort truukje beginnen toe te passen omdat het mooi is voor hun imago, maar als het er echt op aankomt...
Dat gevoel hebben we nog niet gehad. Het is natuurlijk wel heel leuk als de mensen het ook aankondigen als wij, als ze ons vragen om de bediening te doen en dat het tegen ze aangekondigd is. Soms is dat niet...
Hoe belangrijk is dat, dat het aangekondigd is?
Het maakt het wel eenvoudiger als wij dan in de zaal komen en beginnen op te dienen en de mensen bedienen , dan voel je wel dat de mensen dat ineens begrijpen, van 'ah, waarom zijn die er nu, waarom komen die mee bedienen'. Als je daar niet een beetje intro hebt gehad, dan is dat soms wel wat moeilijker.
Is dat dan onbegrip, of mensen die niet weten hoe je daar mee om moet gaan?
Verrassend, denk ik. Dat is dikwijls ook het geval, dat de mensen soms niet weten hoe ze daarmee moeten omgaan omdat ze het ook niet verwachten, dat we daar zijn. Dat is inderdaad niet zo courant, niet veel mensen doen dat. Maar we hebben ook altijd wel folders bij of een paar artikels bij, en dan leggen we dat op de tafels en dan hebben mensen toch wel al ietsje meer begrip. Of als ik voel dat ze het niet begrepen hebben dan probeer ik daar een woordje uitleg bij te doen.
Want hoe moeilijk is het... Want de evenementensector is natuurlijk een sector waar dat alles heel snel, van de eerste keer juist, ... En heel weinig marge voor fouten en zo verder. Hoe moeilijk is het dan om met mensen met toch een bepaalde beperking op zo evenementen te werken?
Ik ben heel enorm verrast de laatste tijd over hoe snel dat ze zich aanpassen aan de situaties, want inderdaad, dat hangt ervan af een beetje, van de handicap. Er zijn bepaalde beperkingen waar dat het iets moeilijker is. Ik denk niet dat ik nu moet uitweiden over welke soort handicap, maar ik denk dat iedereen mij wel begrijpt. Niet met elk soort persoon of elke soort handicap kan je dat aan. Dus, afhankelijk van... Want omdat we al weten hoe dat het daar aan toe gaat, kunnen we zeggen: "Die en die personen wel mee", of toch wel bepaalde mensen met iemand erbij die hen begeleidt die dat mee kunnnen opvangen indien ze die onverwachte situtaties… Maar de ploeg dat we nu hebben... En ik verschiet ook van het aanpassingsvermogen van mijn dochter. Verleden week hebben we ook een evenement gehad in Brussel, ik ga daar geen namen bij noemen maar toch wel een paar ministers die er bij waren. Dan hebben ze alletwee de volledige toog op zich genomen, de drank bedient. De persoon die mee daar normaal verantwoordelijk was voor de drank, want wij moesten normaal de drank niet doen... En die zijn zo verschoten van hun aanpassingsvermogen, hun uithoudingsvermogen. Ze hadden alles in de gaten. Die hebben heel die toog op hun eigen bemant en bedient en zonder stress. Die hebben natuurlijk ook wel een heel andere manier van daarmee om te gaan, het is gewoon puur natuur.
En de mensen, hoe reageren zij erop, op zo’n evenement?
Heel sympathiek. Ik heb daar zelfs reactie op gekregen... Dat ik nu ook een nieuwe aanvraag heb gekregen van de minister. Natuurlijk, kan zijn dat sommige personen inderdaad hun imago daar willen bij… Dat ze zeggen: 'Ik vind dat wel eens leuk om iets sociaals te doen', maar...
Hoe belangrijk is het voor jouw dochter en de andere mensen die je tewerkstelt om dat soort dingen te kunnen doen?
Dat is superbelangrijk. Ze zeggen het ons. Mijn dochter zegt het denk ik twee, drie keer per week gemakkelijk en na elk evenement opnieuw: 'Oh, ik vind... Ik ben blij dat ik dat mocht meedoen, ik ben blij dat ik heb kunnen laten zien dat ik iets kan'. Dat vinden ze superbelangrijk.
Natuurlijk niet iedereen in die situatie krijgt die kans.
Nee. Maar ze... Wat dat leuk is, is dat er denk ik nu nog meer en meer mensen hetzelfde initiatief beginnen te nemen, dus dat ik voel dat er toch wel meer en meer mensen hetzelfde, dezelfde richting uitgaan. Dat vind ik wel leuk.
Dat is heel mooi om mee te eindigen, Anne. Superbedankt voor je komst naar de studio en dit verhaal.
Dank u.
En u, beste kijker, bedankt voor het kijken en alweer tot volgende week.
