Transcript
We hebben het wel eens vaker op eventplanner.tv over de rol van dagvoorzitters. Ze zijn dan ook een belangrijke schakel in je evenement. Vandaag zoom ik met Frans Miggelbrink in op de interactie met het publiek.
Dag Frans, welkom in de studio.
Hallo, Kevin.
We gaan het hebben over interactie op evenementen met het publiek. Waarom is dat zo belangrijk?
Ja, kom jij nooit op een evenement dat je daar zit en dat je denkt, ja, het heeft eigenlijk niets met mezelf te maken. Dat je van een afstand zo zit te kijken.
Ja, maar soms vind ik dat ook prima.
Oké, maar dat is je keuze. Maar ik bedoel, ik denk dat het voor alle evenementen die er zijn, altijd heel belangrijk is dat de sfeer dusdanig is, dat je ook kunt besluiten om níet alleen maar te kijken, maar dat je ook meer kunt gaan doen.
Dat je er echt ingezogen wordt.
Ja. Dat je onderdeel bent. Dat we vriendjes zijn met z’n allen in de zaal en dat we er met z’n allen een leuke dag van maken. Dat we er met z’n allen een mooi evenement van maken. Wat voor evenement het dan ook is.
En dat is de rol van de dagvoorzitter of presentator, om daarvoor te zorgen?
Altijd. Altijd. Vanaf het begin, hè. Ik bedoel, je hebt er genoeg presentatoren bij die ik dan meemaak... Als de mensen binnenkomen, dan sta ik al bij de deur, dan ben ik er al. Weet je, dan is het al van: fijn, Kevin, wat leuk dat je er bent, moet je naar het toilet? Mensen hebben lang in de auto gezeten, weet je wel. Nu moet je lachen, maar weet je, het is die ontspannenheid. Er zit geen standsverschil tussen ons. We gaan samen vandaag een onderwerp behandelen, of we gaan samen een leuke dag maken, whatever. Soms begint het al bij de parkeerplaats. Dan hebben ze tuktuks bijvoorbeeld, om mensen van de parkeerplaats... En dan staat daar een tuktuk met iemand die dan de tuktuk moet doen, weet je wel. En die staat dan zo. Kom op hé, het is een evenement, het moet een leuke dag worden. Dan moet je ook zorgen dat er iemand in die tuktuk zit... Het liefst zit ik dan zelf in die tuktuk. Dan zeg ik: kom op, vandaag, een leuke dag, we gaan het er over hebben. Of maakt niet uit. ‘Waar kom je vandaan, Kevin, waar kom je vandaan?
Ja.
Nee, waar kom je vandaan?
Ik kom uit Antwerpen.
Ik niet, ik kom uit de Achterhoek. We moeten vriendjes worden, want we gaan samen iets meemaken vandaag, en dat moet een speciale dag worden. En of dat dan linksom of rechtsom is; samen gaan we dat doen.
Maar daar doe je het dan toch al anders dan heel veel andere van jouw collega’s, hè. Want ik zie niet iedereen bij de ingang staan.
Maar dat is ook eng, hè, om te doen. Ik bedoel, het is eng om bij iemand zo face to face gelijk contact te maken. Ik word ook heel veel benaderd door bedrijven om mee te gaan naar een beurs. En dan sta ik gewoon op die beurs, en dan sta ik gewoon contact te maken. Zeg ik: hé, hallo, wie ben je en waar kom je vandaan? En met open vizier. Je moet geen verborgen agenda hebben, je moet gewoon: hé, wie ben je. En als je dat contact hebt dan... En daar hebben bijvoorbeeld heel veel accountmanagers in bedrijven ontzettend moeite mee. Om gewoon contact te maken.
Oké, je start daarmee vanaf dat mensen binnenkomen, en dan? Op het podium, hoe ga je daarmee verder?
Dat wil niet zeggen dat je ook gelijk... Noem eens een onderwerp? Het kan over schroefjes gaan, het kan over hartkleppen gaan, en het kan over beleid gaan. In Nederland gaat het nu veel over de omgevingswet. Maar als je een dag begint moet je ook weten wie er voor je zit. Wie zitten er nou allemaal in die zaal? Wie doen er nu allemaal mee vandaag? Wie praat er mee? Zit er directie, zit er management, zitten de mannen van de werkvloer er? Wie hebben we allemaal hier?
En dat betekent dat je je daaraan gaat aanpassen.
Nee, maar je moet het wel weten. Iemand heeft me pas ook nog geleerd, je moet ook even... Mensen willen ook graag even vertellen dat ze er zijn. Mensen willen ook even laten zien van: ik ben er, en ik doe dit. Ze moeten even zichzelf markeren.
Maar hoe integreer je dat op een evenement? Want je kunt toch niet in een zaal van duizend man iedereen even een rondje laten doen.
Kim Coppes is een van de beste dagvoorzitters van Nederland, heeft me geleerd: laat ze maar even staan. Even staan, even zeggen:ik ben er, hoi. Dus even staan. Dan ziet iedereen om zich heen ook wie er allemaal zijn. En dat er weer veel te veel management in de zaal zit, in plaats van de mensen waar het werkelijk om gaat bijvoorbeeld.
Dat vinden die werkmensen leuk. Maar die managers waarschijnlijk minder.
Maar dat wil zeggen dat je bijvoorbeeld ook... Ik kom uit een gebied waar autoriteit not done is, weet je wel. Waar ik woon, als mensen van hun werk thuiskomen, is het eerste wat ze doen, hun pak uittrekken. We zijn gewoon met z’n allen, en we doen samen ons ding. En ik denk dat dat me ook gevormd heeft, dat dat me gemaakt heeft. En dat wil dus zeggen, dat is ook autoriteit, bij ministers, of zo, op dezelfde manier benaderen gewoon. ‘Hallo Wim, en ik ben Frans, en jij doet dat, en ik doe dit, en samen gaan we ergens naartoe.’
Je zei het in de voorbereiding al, dat is natuurlijk ook een stuk die formaliteiten afbreken dan?
Maar je moet het niet afbreken. Je moet het niet koste wat kost afbreken. Je moet ook nooit leuker proberen te zijn dan je gast bijvoorbeeld. Wat heel veel mensen ook proberen. Van die heel gevatte wisecracks, en er dan zeven of acht in gooien. En dan de gevierde man... Nooit doen. Als er humor in zit komt het altijd van je gasten en nooit van jou af. Daar zit ook weer dat samen in. Daar zit ook: samen op.
Oké. Dat is ook wat je laatste punt was, hè. Jij bent niet de ster als dagvoorzitter van de show.
Nee. Nooit, never. Terwijl heel veel mensen dat wel proberen naar zich toe te trekken. Ik ben echt ondergeschikt. Je bent ondergeschikt aan alles maar wel verantwoordelijk voor de sfeer die er op een dag is. Je bent verantwoordelijk voor de omgang. En je bent er verantwoordelijk voor of het wat wordt. Daar ben jij verantwoordelijk. Maar jij bent niet die ster.
Maar hoe ga je dan om met... Ik zei het helemaal in het begin van het gesprek al, je hebt ook mensen, die gewoon naar een congres komen en zoiets hebben van, laat het maar op me afkomen, laat me maar inspireren. Ga je dan toch nog proberen daar vriendjes te worden en die interactie aan te gaan? Of heb je op een gegeven moment ook van, het moet niet.
Nee, het hoeft niet. Het kan. Maar er zijn ook genoeg mensen die wel mee willen praten maar een blokkade voelen om dat niet te doen. Die graag wel wat willen zeggen,die graag wel meedoen. Die graag wel ook eens willen zeggen hoe zij erover denken. Maar die hebben dan vaak een blokkade van, dit is niet voor mij, mensen. Of dat ligt meer hoger,die praten er niet over mee. Dus dat slecht je, daar werk je aan.
Maar dan heb je op de plek waar jij staat echt wel een vakman nodig die dat ook kan aanvoelen.
Maar dat is het ook, hè. Het is een vak. Elke zaal is anders. Een zaal met vrouwenis alweer heel anders dan een zaal met mannen. En een zaal met half vrouw, half man,is ook alweer compleet anders.
Wat vind jij persoonlijk de leukste zaal om voor te staan? Want jij doet natuurlijk van Zwarte Cross tot zakelijke congressen, en alles wat ertussen zit waarschijnlijk.
Zakelijke congressen met alleen mannen in de zaal,is het lastigst. Vind ik het lastigst. Een zakelijk congres met alleen vrouwen in de zaal is geweldig.
Is dat dan uit persoonlijke interesse of...?
Nee, dit is gewoon de sfeer. Vrouwen zijn zachter, hebben een lievere sfeer. Die hebben meer zoiets van: ha, het is gezellig, weet je wel. Mannen zijn meer autoriteitgevoelig, die willen meer standing, weet je wel, zo van: ik, ik ben het. Meer hanen. Dan heb je een hok met hanen of een hok met kippen, weet je wel; daar zit een verschil in. En een festival als Zwarte Cross, dat is... Daar is het helemaal: wij willen samen een leuke dag hebben,of een leuk optreden, of een leuk moment. Als je je publiek daarop aanspreekt en contact maakt, dan ben je toch waar je wil wezen.
Ik denk dat dat mooi is om mee af te sluiten, Frans, dank je wel voor je komst naar de studio.
Dank je wel voor de uitnodiging, Kevin.
En u beste kijker, bedankt voor het kijken en alweer tot volgende keer.
