Transcript
De bekendste technoclub van België bestaat een kwarteeuw. Ik blik met uitbater, Nick Ramoudt, terug op vijfentwintig jaar iconische feestjes en hoe Fuse relevant weet te blijven in een tijd, waarin de ene club na de andere de deuren sluit.
Dag Nick, welkom in de studio.
Hi.
Vijfentwintig jaar Fuse.
Ja.
Dat begint, hé.
Plots ben je er.
Ja, ja. Maar jij bent er zelf nog niet van helemaal in het begin bij, hé.
Ik ben er niet van in het begin bij. Ik ben erbij gekomen in het jaar '99.
Toen ik, na heel lang aandringen bij Thierry, toen mocht beginnen met glazen rapen. Ik wou er absoluut bij horen en dat was de enige vacature die er was. En ik was er heel blij mee.
Maar je bent dan toch mooi opgegroeid, hé, in de organisatie, sindsdien.
Het heeft zijn tijd gekost. Ik heb mijn ouders toch wel een beetje van het tegendeel moeten overtuigen.
Maar ja, het is, ja,...
Het is nu mijn club, voilà
Het is een mooie club. Wat is eigenlijk het succes van Fuse?
Want, als je de media leest, de ene club na de andere sluit. En toch blijven jullie goed bezig.
Ik had gisterenochtend een vergadering in de club, met mensen die ons een nieuw soundsystem...
We zitten in de markt voor een nieuw soundsystem.
Ondertussen, doordat we al vijfentwintig jaar bezig zijn, komen er ook oude klanten, nu als leverancier, over de vloer.
En die zei tegen mij, op een bepaald moment: Nick, dat is toch eigenlijk een echte feestboîte, hé, de Fuse.
En dat was voor mij ook zo van: ja, dat klopt, wij zijn een feestclub.
Je hebt een aantal clubs die starten, uit een bepaalde trend. Je hebt een aantal clubs, die een bepaalde service geven, zoals de flessenclubs, zoals wij ze heten.
En bij ons hebben we altijd gewoon gezegd van: het is de muziek, die de gemene deler is.
Techno.
Echt, puur techno. En, dat op zich, dat recept, hebben we altijd aangehouden. In goeie tijden en slechte tijden.
En dat is gebleken om te werken, omdat we nooit echt gefilterd hebben aan de deur.
Er zijn natuurlijk een aantal elementen, waar we wel op filteren. Als je daar straalbezopen toekomt, aan de club, ja, dan kom je er niet in.
Maar we hebben eigenlijk altijd een politiek gevoerd van: dit is muziek voor iedereen. Techno is muziek voor iedereen. Daar zit geen...
Dat is geen elitaire kunstvorm. En het is ook geen muziek, waar je...
Waar het in het DNA van het muziek zit, om te gaan showen met rijkdom. Wat je, bijvoorbeeld, in Hip Hop clubs wel duidelijk hebt. Daar is status heel belangrijk. Techno zet zich daar eigenlijk compleet tegen af.
Waardoor we eigenlijk altijd heel breed kunnen gaan zijn, omdat je niet een bepaalde tenue moet aan hebben. Je moet niet over een bepaald budget beschikken. Het is altijd heel toegankelijk geweest. Als je van techno houdt, dan ben je welkom. Dat is eigenlijk het enige criterium, dat wij altijd gehanteerd hebben.
En ik denk dat het voor dit type muziek, en dit type club, een formule gebleken is, die goed werkt.
Ja, want je moet natuurlijk ook, bij de jeugd, relevant blijven, en de nieuwe klanten.
Ik denk wel dat het met opzet gebeurd is.
Toen Peter Decuypere met de club begonnen is, in '94, was de insteek meteen van: we gaan werken met guest-dj's. Wat eigenlijk het hele paradigma van de discotheek van vroeger omdraaide.
Vroeger was...
Ja, een resident, hé.
Vroeger, de discotheek waar je naartoe ging, de baandiscotheek in Vlaanderen, je had het resident team en ja, veel variatie kwam daar niet in. Dat waren meestal dezelfde, die elke week draaiden. Als er een keer eentje te oud werd, werd die dan vervangen door een nieuwer exemplaar. Maar meestal ging je naar uw discotheek en daar was elke week, in variërende mate, dezelfde line-up te zien.
Peter heeft toen eigenlijk beslist van: ja, de Rock heeft de AB. Waarom heeft Techno eigenlijk geen zo'n zaal, waar je elke week een andere artiest kan komen bekijken? En daarmee is het eigenlijk begonnen.
Peter heeft zich toen afgezet tegen een aantal clubs, die in Brussel al bestonden. Waar dresscode ook heel belangrijk was. Waar een bepaald budget hebben, ook heel belangrijk was. Bij ons was dat onmiddellijk anders. Peter heeft gezegd van: wij gaan op inhoud. We gaan gewoon guest-dj's boeken en elke week krijg je een ander programma.
En ik denk dat je daarmee eigenlijk, de club minder... of meer slijtvast maakt. Omdat je net zegt van: de muren zijn wat minder relevant. Het is de inhoud, die je er elke week insteekt.
En die kan perfect mee evolueren met...
En die kan perfect mee evolueren met de tijd.
Omdat je dj's van in het begin, ja, die boek je bijna niet meer. Er zijn er een aantal, die blijven meegaan zijn. Maar een aantal andere, ja, zijn te oud geworden, zijn ermee gestopt. En heel veel nieuwe zijn ermee begonnen.
Waardoor, als je direct op die inhoud zit, ja, prima, dan kan je dat op een goede manier fris houden.
Nu, ik las in een...
Je begint over Peter. Peter vertelde in een artikel, dat ik in de krant gelezen heb, dat die beginjaren ook niet evident waren, hé? Want een disc jockey invliegen, dat kost beduidend meer, dan een vaste resident van achter de hoek te laten komen.
Dat waren ook geen gemakkelijke jaren, in het begin.
Het was dermate slecht, ...
Zelfs zo erg.
... dat Peter en Thierry Coppens, toen indertijd, ze zaten op een avond in het kleine kantoortje, waar de nacht gerund wordt. En ze keken naar elkaar, want: oké, laten we een fles drinken en laten we ermee ophouden. Want ze verloren, je moet spreken a rato, je moet rekenen 1994, ze verloren toen 100.000 Belgische frank per week.
Dus, de openingsavond, groot succes. Acht-, negenhonderd man. Direct...
Ja, we zijn vertrokken.
Dat komt hier al direct goed.
Openingsavond, nieuwe club in Brussel. Achthonderd, negenhonderd man. De week nadien: zeshonderd, vijfhonderd, vierhonderd, driehonderd. Dus echt: neerwaartse trend. Honderdduizend frank per week verliezen. Na een aantal maanden, raakt je geld op.
En ze zaten toen, op een avond, in dat bureau en ze zeiden van: ja, kom, laten we er een fles op kraken. We hebben tenminste geprobeerd. En we gaan er de stekker uittrekken.
En, het is bijna zoals in een film, hé, Peter ging toen naar beneden, die fles gaan halen. En hij komt terug naar boven: zeg Thierry, er zit vierhonderd man. Allez, ja, vierhonderd, dat is al beter dan de tweehonderd van deze week.
Laten we het nog een week proberen. Vier-vijftig, vijfhonderd.
En, echt op het absolute dieptepunt, bijna de stekker eruit getrokken, en toen is...
Maar wat heeft er dan voor gezorgd, dat het plots wel begon te...
Begon het verhaal te leven?
Wel, we spreken '94.
Echt, het enige wat ik toen had... Ik denk niet dat ik in '94 al mijn eerste gsm had. Ik denk dat ik in '95 of '96 mijn eerste gsm-toestel gekregen heb.
Ja, dat is zo wat de periode, hé.
Marketing, dat was toen werkelijk nog: zeg, ik ben daar naar een club geweest in Brussel, dat was top. Dat was echt nog op menselijk niveau en aan echt menselijke snelheid, dat je een reputatie moest uitbouwen.
Ook uw flyers moesten in de winkels geraken. De affiches moesten in de winkels geraken. Wat voor een nieuwe club niet evident was. Omdat alle plakkers en de distributeurs van dat drukwerk vroeger, die werkten al voor alle andere grote clubs. Dus, zij waren het uitverkoren kanaal, om aan promo te doen. Wat natuurlijk betekent, als jij daar als nieuwe club komt, en die andere clubbazen zeggen tegen u, als distributeur: zeg, we werken nu al zoveel jaren samen, zorgt dat dat van de Fuse een beetje onderaan blijft, of dat die affiches niet op de beste plaatsen hangen. Dat gebeurt ook.
Ja, tuurlijk.
Als nieuwe club krijg je geen aandacht. Je staat onderaan de ladder. En dan moet je keihard gaan vechten voor uw stukje visibiliteit. In wat, in die tijd, een heel beperkte markt was.
Je had een heel goede muur, ergens in het centrum van Brussel, waar de affiches aanhingen. Als je daar niet op raakte, dat is net of uw internetverbinding nu afgesloten is. Dat heb je echt...
Facebook ligt plat, oei.
Facebook ligt plat. Dan heb je geen enkele manier, om aan promo te doen. Behalve, hopelijk, die word-of-mouth, die zich traag verspreidt.
Dus, dat nam wel tijd in beslag, vroeger, om uw boodschap en uw reputatie gaande te krijgen.
Nu, vijfentwintig jaar later, jullie zijn goed bezig.
Wat is voor jou het verschil tussen een club runnen en gewoon een evenement organiseren? Want jullie moeten het natuurlijk elke week opnieuw doen, hé?
Het zijn microsprints tegenover een wedstrijd van een aantal weken. Allez, als ik het in één of andere wielerterm zou mogen uitdrukken.
Een club: zondagochtend ga je dicht, dan ga je slapen. De maandag doe je de gewone dingen des mensen. Je slaapt eens uit. Je gaat winkelen.
Dat is jullie zondag.
Dat is onze zondag. En dan, dinsdag, begin je opnieuw, om donderdagavond weer klaar te zijn, voor het weekend.
Dus, je hebt altijd een microperiode van drie dagen, om die volgende drie nachten voor te bereiden. En in die drie dagen, moet alles weer gebeuren. Uw artiestenplanning moet af zijn. Je moet al uw betalingen doen, uw boekhouding. Uw personeel moet gepland worden. Dat toilet, dat verstopt is. Dat niet sexy is, maar die wel terug moet werken tegen dat weekend.
Het moet wel in die drie dagen gebeuren.
Die koelkast die kapot is. Die bierpomp, die vervangen moet worden. Die sponsor, die een andere visibiliteit wil komen hangen in de club. Dat zijn allemaal dingen, die iedere keer in die drie dagen moeten gesandwicht worden.
Want het is niet omdat je zegt van: oké, we gaan hier een project op lange termijn uitvoeren. Iets dat vier, vijf weken in beslag gaat nemen.
Een verbouwing, bijvoorbeeld.
Een verbouwing: prima, we gaan het water afsluiten.
Ja, dat gaat niet. Je moet alles, iedere keer, in kleine brokjes van drie dagen doen. Omdat, ja, die club moet open blijven. Je kan niet beslissen van die club eventjes, een aantal weken dicht te gooien.
Dat gaat gewoon niet. En met een evenement, zoals we nu doen met vijfentwintig jaar Fuse...
Ja, want jullie gaan voor vijfentwintig jaar Fuse iets bijzonders doen, hé?
Dat klopt. We gaan naar Paleis 12.
We gaan een keer naar de Heizel. We hebben, in het verleden, iedere keer onze grote verjaardagen gevierd in Tour & Taxis, in Brussel. En nu gaan we naar de Heizel.
De filosofie daarachter is: één grote zaal, één groot productiebudget. Dat is indrukwekkender, dan wanneer je een correct productiebudget hebt, maar waar je het moet spreiden over twee zalen. Dus, we willen echt iets doen, wat visueel heel indrukwekkend gaat zijn. En vandaar de gedachte: laten we het in Paleis 12 doen.
Want hoe groot zien jullie het? Hoeveel volk verwachten jullie?
Wij zitten ook achter KNTXT, het concept van Charlotte De Witte. En daar hebben we vorig jaar, in het Sportpaleis op 3 november, daar hebben we 8000 bezoekers gedaan. Voor een eerste editie.
Wauw, mooi.
Dus, we hopen dit in Brussel ook te doen. Want ze speelt ook. Dus, laten we zeggen: dat moet normaal wel...
We hopen dat dat lukt.
En dat wordt één groot verjaardagsfeestje?
Ja, veertien uur lang. Dus, we hebben dan lekker lang de tijd...
Veertien uur?
Ja, we gaan door tot tien uur 's ochtends.
Dat is ook al stevig, hé.
Dat kan tellen. Dus, ja, kijk, we hebben ondertussen meerdere generaties Fusers.
Je merkt dat ook aan de vraag naar tickets. Je hebt het iets oudere publiek, dat zegt van: ja, ik koop liever een comfort ticket. Want, oké, ik ben 44, 45.
Geef mij een tafeltje en een fles champagne.
De geest wil nog, maar dat lichaam, verdomme. Tegen een uur of drie, vier 's ochtends, is dat toch zo van: ai, toch even een half uurtje gaan zitten.
Ook de dames, ja, die kleden zich iets meer op. Ja, in het begin van de avond, lijkt een hakje nog een leuk idee. Dat is heel mooi.
Maar na veertien uur…
Maar om drie uur 's ochtends, begint dat toch allemaal een beetje te piepen en te kraken.
Vandaar dat we dan eigenlijk, niet zozeer tafels, want dat zit eigenlijk niet in het DNA van de club, we hebben een comfort area, waar er weliswaar tafels staan, maar het is niet dat je een tafel kan boeken.
Er staan zetels. Kan je het feest van boven zien, dus dat komt helemaal goed.
En aan de andere kant, die jongere generatie. De echte ravers. Die zijn er ook.
Dus, die veertien uur, dat dient eigenlijk ook, op een bizarre manier, om die twee doelpublieken te bedienen.
Het iets oudere publiek, mensen van mijn leeftijd, die hebben de zondag misschien plannen. Of, laat staan, kinderen. Want die zet je niet zomaar op pauze. Dus, dan moet je om twee, drie uur in de namiddag, bij oma en opa de kindjes halen. Dus, die gaan waarschijnlijk iets vroeger op de avond komen. Vandaar, we beginnen al om 20:00 uur. En die gaan om drie, vier uur 's ochtends naar huis.
De jongere mensen, ja, die zien we pas om twee uur 's nachts toekomen.
En die blijven dan tot 10:00 uur.
En die vinden dat prima, om tot tien uur 's ochtends even alles te geven.
Dus, vijfentwintig jaar betekent én jonge mensen van nu, maar ook heel veel oudere mensen, die een keer zeggen van: potverdikke, dat is lang geleden, we gaan nog een keer een Fuseke doen.
En voilà.
En is dat een eenmalig idee, om naar Brussels Expo te trekken? Of...
Normaal niet. Ik vind het wel een leuke uitdaging.
Na twintig jaar Fuse, en steeds die korte sprintjes trekken, vind ik de dynamiek van een groot evenement, wel heel aangenaam. Omdat je daar kan sturen over een langere periode. Je kan dingen vaststellen en daar proberen een antwoord op te bieden.
Uw voorverkoop in de provincie Antwerpen loopt niet zo lekker Dan kan je zeggen van: ja, oké, zijn de mensen niet geïnteresseerd? Is er ergens een concurrerend evenement? Of loopt de promo niet goed? Dan kan je een keer specifiek gaan kijken naar: wat is er fout in de provincie Antwerpen? Daar kan je een week of twee weken aan werken, tot je ziet van: oké, we krijgen resultaat, het zit goed. Of: het heeft geen resultaat, oké, laten we ons focussen op de provincies. Of de steden, liever, waar dat wel goed loopt.
Met die club, die microperiodes, waar je steeds moet voorbereiden, daar kan je eigenlijk weinig gaan sturen. Dat is veel te kortbij.
Ja, nu misschien als laatste vraag.
Is het feit dat jullie een club hebben, zorgt dat ervoor dat het uiteindelijk een ander evenement gaat zijn, dan wanneer een gewone organisator , een eenmalig Techno-evenement zou organiseren?
Ik denk dat je altijd wel het DNA van Fuse erin gaat terugvinden. Productioneel. Qua line-up.
Het is, ja, het gaat een verlengstuk van de club blijven.
Ik ben zodanig gepokt en gemazeld in Fuse, dat ik, volgens mij, geen evenement kan neerzetten, dat a-Fuse zou zijn.
Ik heb mijn bepaalde stijl van productie. Ik heb mijn bepaalde stijl van programmeren. En ik denk niet, dat ik plots iets anders zou kunnen doen.
Dus, het is eigenlijk gewoon Fuse, maar dan in het groot.
Ik denk dat het er altijd wel ergens in gaat zitten. Natuurlijk, groter, en met een heel andere manier van beleven.
Een club is een kleine oppervlakte, heel intens. Terwijl zo'n grote hal, ja, dat biedt je natuurlijk ruimte om dingen te doen. Om, hoewel je de sfeer er nog in houdt, kan je productioneel dingen gaan doen, dat de mensen meer de grandeur van een grote zaal in zich kunnen opnemen. Dat ze zeggen van: wauw, een lightbeam die van vijfentwintig meter hoog naar beneden komt.
Ja, dat is: oh!
Dat is iets anders dan in de hoogte van een club, hé.
Dat is iets anders dan in de hoogte van een club. Dus, je kan daar verschillende dingen gaan doen.
Je kan ook met artiesten gaan overleggen van: kijk, we gaan dat zo aanpakken. Tijdens uw set gaan we dat soort lichtshow doen. Je kan dat echt heel fijn gaan uitwerken.
En, ja, dat spreekt me...
Dat vind ik echt wel...
Ja, je hoort het waarschijnlijk.
Ja, ja, ja.
Ik vind het echt wel heel leuk.
Het is heel aanstekelijk.
Het is heel leuk, om een keer iets groter te mogen doen.
Oké, Nick, heel veel succes ermee.
Bedankt.
En tot binnen vijfentwintig jaar, om vijftig jaar Fuse te vieren, hé.
Dan zal ik het telefoonnummer van mijn opvolger geven, bedankt Kevin.
Is goed. En u, beste kijker, bedankt voor het kijken en alweer tot volgende week.
