Transcript
Hallo Jim, welkom in de studio.
Goedemorgen Kevin.
Leuk dat je er bent, Jim. Over een paar weken spreek je op de Event Safety Day. En dat komt omdat je een vrij uitgebreide achtergrond hebt op het gebied van veiligheid.
Maar het is niet wat je eigenlijk deed vanaf het begin van je carrière.
Ja, dat klopt Kevin, ik kom naar de sector van live-evenementen na een levenslange reis achter de schermen.
Zelfs al vanaf dat ik een klein kind was. Ik heb de hele tijd achter de schermen gewerkt. Dus dat is zo'n vier decennia nu ik in het veld ben. Liveshows produceren en toeren met artiesten en speciale evenementen doen.
Als ik lees op enkele profielen en artikelen die ik over je heb gevonden, heb je tijdens je carrière met zeer grote namen gewerkt.
Ik heb geluk gehad. Ik heb een hele goede rit gehad.
Ik ben jong begonnen met Genesys. En dan Phil Collins en Bon Jovi.
En op een gegeven moment ben ik overgestapt van technisch werk naar stagemanagement. En dan van dat naar productiemanagement werken met artiesten als Hootie & the Blowfish en, met name, Linkin Park gedurende bijna de hele dag van hun reis. Ik ging met ze aan de slag direct na het einde van hun eerste platencyclus en bleef bij ze tot Chester's vroegtijdige dood.
En hoe, Jim, kom je van betrokken zijn bij productie tot iemand die een alliantie leidt op het gebied van evenementveiligheid?
Dat is een heel goede vraag, Kevin. Als ik had geweten hoe moeilijk die reis zou zijn, had ik misschien een andere keuze gemaakt. Maar weet je, ik denk dat wat ons als mensen motiveert, is wat onze ervaring in het leven is geweest. En weet je, dit geldt voor mij met betrekking tot veiligheid.
Toen ik in 1983 aan mijn professionele carrière begon, was de allereerste plek waar ik werkte een groot formaat nachtclub. Dat was in aanbouw, buiten Philadelphia. Het was dus bedoeld om Studio 54 te evenaren. Veel mensen kennen Studio 54 in New York. En bij de grote opening... was ik daar een technicus. En op de grote openingsavond, de persopening, was het uitverkocht. 2.500 mensen in de zaal. En dit is nu '83, onthoud. Dus deze plaats had een ruimteschip van tweeëntwintig voet in diameter, dat boven het hoofd van het publiek uitkwam. En het leverde een robot op de vloer die met het publiek danste.
Op het grote openingsmoment, de grote onthulling van het ruimteschip, hoorde ik een gil, niet ver van waar ik aan het werk was in de DJ-booth. En draaide zich om om te zien dat een zeer grote verlichtingsarmatuur het plafond had verlaten. En kwam naar beneden en ging door de schedel van een meisje dat net buiten de DJ-booth stond waar ik de apparatuur bediende. Ze stierf. Ik was toen ook vrijwillige brandweerman en ik had geprobeerd te helpen.
Ik was degene die dat verlichtingsarmatuur bediende toen het van het einde van de baan kwam. En wat rond de omstandigheid de waarheid bleek te zijn, was dat de aannemers haastig tot voltooiing waren gekomen. En ze hadden de veiligheidsmechanismen er niet in gezet. Er zou een stalen gelaste plaat aan het einde van de baan komen. Het was de bedoeling dat er schakelaars zouden zijn die de aandrijfmotor van dit grote apparaat uitschakelden. En die dingen waren niet geïnstalleerd. Er werd slechts een tijdelijke maatregel geïnstalleerd. Toen het apparaat het einde van de baan bereikte, ging het af en ging het recht door het hoofd van dit meisje. Dus dat legde me op negentienjarige leeftijd in wat fundamenteel littekenweefsel.
En dan, natuurlijk, de volgende reeks gebeurtenissen die plaatsvonden, begonnen we veiligheidspraktijken uit te voeren. Elke avond controleerden we alles. Elke nacht hebben we het tot het uiterste gedreven. Dus op en neer, en links en rechts. En deze veiligheidspraktijken speelden een rol en waren achteraf essentieel.
Na het feit. Een paar jaar later verliet ik die baan en ging ik werken voor Disney World in Orlando, waar ik pyrotechniek, vuurwerk en lasers deed. Dus twee hoog aangeschreven beroepsvaardigheden. En dit was nog in de jaren tachtig. Dus, weet je, de training en veiligheid rond Disney is aanzienlijk. Ze hebben echt geïnvesteerd in veiligheid. Zelfs dan. Dus, dit gelaagd op wat meer veiligheidsgesprek.
En toen, door een vreemde speling van geloof, stond ik tijdens mijn reis als professionele productiemedewerker in 1992 op het podium als videotechnicus bij Guns 'n' Roses.
Sorry, een concert van Guns 'n' Roses en Metallica. In Montreal bij het Olympisch stadion. Waar James Hetfield zichzelf per ongeluk in brand stak boven de vlammenwachter. En kon toen de show niet afmaken. Dus Axl had naar buiten kunnen komen en zijn show kunnen doen en de dag redden. En wat bleek, hij deed dat niet. Hij gooide zijn microfoon op het podium. En hij schreeuwde naar het publiek en hij liep het podium af. En 55.000 mensen kwamen in opstand. Dus ik was daar getuige van, ik was op dat moment. En dat lag in meer littekenweefsel.
En dan: spring naar 1999. En ik was een van de vier stagemanagers op het Woodstock-podium. Toen 200.000 mensen in opstand kwamen. Dus weer een momentje littekenweefsel.
En toen werkte ik met Marilyn Manson. Toen de schietpartijen in Columbine plaatsvonden. En dat veroorzaakte veel pijn en ook wat rellen rond die shows.
Dus tijdens mijn professionele reis had ik deze hoogtepunten waar aan dat littekenweefsel uit 1983 werd getrokken.
En toen, ten slotte, in 2011, toen het podium van de Indiana State Fair instortte, in Indiana, waarbij zeven mensen om het leven kwamen...
Ik maakte geen deel uit van die gebeurtenis, maar het scheurde dat littekenweefsel open. En vanaf dat moment was ik gemotiveerd om te proberen iets te doen. Net als velen om mij heen en in de industrie die iets wilden doen. En dat is de reis die leidt naar...
Het beslissende moment van de ineenstorting van dat podium. Van daaruit waren er enkele telefoontjes waarbij, weet je, een professional een andere professional belde. En twee professionals waren met elkaar in gesprek. En tot slot hadden we een soort spontane verzameling individuen, bezorgd over wat er in Indiana was gebeurd. Met de wil om er iets aan te doen. En dat is de lancering van de veiligheidscomponent.
Ik zal pauzeren. Want dat is veel.
Ik begrijp wel waar je vandaan komt.
Nu je actief bezig bent om de evenementenbranche veiliger te maken, wat is volgens jou de grootste uitdaging voor de branche? Is het omdat we ons te snel haasten? En niet genoeg opletten?
Ja, dat is een goede vraag, Kevin. En ik denk dat we omringd zijn door uitdagingen. En vooraf gecodeerd konden we veel van die uitdagingen identificeren. Tot een punt waarop we er actief aan werkten. We werken er actief aan.
Weet je, voorafgaand aan de Event Safety Alliance in Noord-Amerika was er geen geschreven gids voor veiligheid in een live evenementproductie. Welnu, de Event Safety Alliance heeft dat voor elkaar gekregen. We hebben de eerste Event Safety Guide gepubliceerd. Voor de industrie. Het kwam uit in 2014. We hebben dit gedaan met de hulp van de Britse paarse gids en enkele goede vrienden uit het VK.
Weet je, op dat moment waren we bezig met het aanpakken van de problemen die de Indiana State Fare veroorzaakten. Wat, als je de forensische rapporten daarvan zou bestuderen, je zou zien dat er structurele defecten waren. En er waren planningsfouten. En er waren operationele gebreken in de communicatie. En er was een weeruitdaging. Dus we hebben die dingen ontleed. En keek naar de industrie in de manier waarop we met die dingen omgaan.
En: zijn wij goede planners? Of: zijn we in staat om een actieplan op te stellen?
In 2011 deden we die dingen niet als branche. We hadden allemaal ons eigen mechanisme om het weer in de gaten te houden. We hadden allemaal ons eigen mechanisme om onze intenties met betrekking tot het weer te communiceren. En er was geen duidelijke richtlijn voor hoe we zouden reageren op bijvoorbeeld een weersdreiging.
Omdat er in de VS geen gestandaardiseerd inspectieproces is van autoriteitsinspecties. We hebben onze eigen zelfopgelegde behoeften om naar een norm te gaan. Maar er is geen gestandaardiseerd inspectieproces.
We hebben een veelheid aan dingen die verbeterd hadden kunnen worden in 2011. Tot op zekere hoogte fout gegaan in 2011. En toen hadden we dingen zoals de dood van de Christina Grimmie-kunstenaar, kort daarna. Kort daarna hadden we schietpartijen in nachtclubs gepland. En dan hadden we Bataclan en Manchester. En Pukkelpop. Of was het Pinkpop?
Pukkelpop, ja.
Ja, Pukkelpop.
Inderdaad.
We hadden het Radiohead-incident in Canada. Al deze nieuwe fouten die zich voordeden nadat de Event Safety Alliance was gevormd. En onze begeleiding en onze experts op het gebied van onderwerpen moesten met het verstrijken van de tijd groter worden. Om deze nieuwe fouten aan te pakken. En nu zijn we hier twee jaar na Covid. Wat andere nieuwe fouten heeft veroorzaakt die we nu maken.
Waar we een uitgeput personeelsbestand hebben omdat de mensen die het geld in handen hebben, elke show die ze maar kunnen tegelijkertijd op de markt brengen. Ongeveer 30% van het personeel...
Dat aantal komt uit gesprekken in de branche. Ongeveer 30% van ons personeelsbestand heeft de branche verlaten en komt nooit meer terug. En met hen liet veel oude kennis achter. Als branche hechten we geen waarde aan professionele benamingen. Behalve in twee gebieden, vooral in de VS, en dat is elektriciteit en tuigage. Maar er zijn geen professionele benamingen voor leiderschap. Geen professioneel inzicht dat je moet laten zien om een leider te zijn in de ruimte voor live evenementen.
En daarom wordt u niet gevraagd om echt iets van veiligheid af te weten. Je wordt niet gevraagd om echt iets te doen voor de veiligheid. En je hoeft je vaardigheden voor veiligheid in onze branche niet aan te tonen. Wat belachelijk is.
Ja en vooral omdat je de leiders noemt. Dat zijn degenen die een sleutelrol spelen als er iets gebeurt. Ze moeten coördineren.
Dat klopt precies. En weet je, als er goed nieuws is uit Sugarland, de omvang, de komst van de Event Safety Alliance en deze coalitie van mensen die willen dat we het beter doen, dan is het dat de belangrijkste mislukking bij een van de belangrijkste mislukkingen bij Sugarland, was dat er geen uitvoerbaar plan was. Daar kunnen we iets aan doen.
Weet je, we kunnen het weer niet veranderen. Maar we hebben zeker een uitvoerbaar plan opgesteld. Dus het is op dat uitgangspunt, en opnieuw gerelateerd aan het weer, omdat het iets is waar we allemaal ons hoofd omheen kunnen wikkelen. Vanuit die premisse zien we: uitvoerbare plannen zijn de oplossing. Of een groot deel van de oplossing, in de toekomst. Of dat nu een persoon is die slechte dingen wil doen op ons evenemententerrein. Of dat een actieve schutter is. Of dat nu het weer is. Of dat nu een drukte van belang is. Het kan allemaal vroeg in het planningsproces worden aangepakt.
De strategie om een drukte van een menigte te voorkomen, kan al vroeg in het planningsproces worden vastgesteld.
En dan moeten de mechanismen om dat te ondermijnen of om dat te omzeilen, ook in het planningsproces worden geïdentificeerd. En dan implementeren. De uitdaging die we hebben, is om de belanghebbenden daarin mee te krijgen. De mensen die het geld hebben, weet je: zijn ze bereid om die investering te doen in zowel de humanomics rond de show als hun reputatie rond de show.
Ik vraag sprekers in onze show altijd om een paar bulletpoints voor te bereiden. Dat deed je ook. En je tweede bullet was: maak nieuwe fouten.
Nu, met wat ik eerder van je hoorde, zou ik gedacht hebben dat je zou zeggen: maak geen fouten meer. Maar toch zei je: maak nieuwe fouten. Komt dat omdat je, door nieuwe fouten te maken, alert blijft? Je leert nieuwe dingen en we kunnen dingen blijven verbeteren?
Ja, het zijn de tegenstellingen van: maak geen oude fout, toch? Of laten we een fout niet herhalen. Een van de dingen die we zien, is dat het enige...
Dit is de zin van iemand anders: het enige dat we leren van het verleden is dat we niet leren van het verleden. En ik denk dat de positieve oproep voor ons als evenementenproducenten is om niet dezelfde oude fouten te herhalen. Laten we het podium niet laten instorten. Laten we geen vuurwerk afsteken op een locatie die niet...
Zonder vergunning, zonder voorbereiding, zonder brandweercommandant.
Laten we deze dingen niet doen. Laten we er niet voor zorgen dat mensen hun leven verliezen. Op manieren die we al hebben en we zouden beter moeten weten.
Nieuwe fouten maken is voor mij dus: laten we de grenzen blijven opzoeken van hoe goed we kunnen plannen. En als er dan een fout optreedt tijdens die reis, zeggen we: ah, oké, er is er nog een die we kunnen afvinken en plannen. Zodat we het niet nog een keer maken. Hopelijk worden die fouten kleiner in hun uitkomsten en hun gevolgen naarmate de tijd verstrijkt.
Inderdaad. U zei ook dat de meest effectieve veiligheidscultuur is: mens eerst.
Wat bedoel je daarmee?
Nou, weet je, ik geloof niet dat onze omgeving van het produceren van shows de humanomics, de mens eerst, als een prioriteit beschouwt. Ik echt niet. Ik denk dat als je naar het personeelsbestand kijkt, je kijkt naar de manier waarop we shows doen, van de showproducent naar beneden. We werken twaalf tot achttien tot meer uur per dag. We gaan van de ene stad naar de andere als het een muziektour is. Of we gaan van de ene gebeurtenis naar de andere. We trekken constant de menselijke geest naar beneden, de menselijke rustfactor, het mentale welzijn. En de dingen die ervoor zorgen dat we superscherp en superalert en supersituatiebewust zijn.
En ik suggereer niet dat we ooit shows kunnen doen met minder dan een lange werkdag. Maar als we de menselijke conditie met respect behandelen en ervoor zorgen dat we, waar mogelijk, voldoende rust nemen, voldoende brandstof inbrengen, momenten voor opmerkzaamheid geven, rekening houden met de mens, wie is de belangrijkste spier achter het produceren van een evenement, als prioriteit, dan denk ik dat we minder fouten maken.
Typisch, wat ik zie bij veel nieuwe evenementenplanners die ter plaatse komen, is: ze kijken altijd naar de gelukkige stromen. Hoe het moet gaan. Maar kijk nooit genoeg naar: wat kan er misgaan? Waar moeten we op anticiperen? Is dat ook een onderdeel van hoe jij naar evenementen kijkt? Denk vooraf meer na over...
Ik denk dat het nu zeker zo is.
Het was niet wie ik was voor Sugarland. Voordat de Indiana State Fare instortte. Voor 1983. Weet je, met elk incident dat ofwel in de buurt van mijn zichtlijn was of waar ik deel van uitmaakte, werd ik meer verlangen om mijn eigen fouten niet te maken, toch? Dus ik probeer dan de strategie te doordenken voor: wat mis ik? Wat kan er fout gaan? Hoe plan ik dat ook? Is er een strategie voor?
Weet je, ik ben zelf geen veiligheidsexpert. Ik pretendeer niet een veiligheidsexpert te zijn. Ik geef om mensen, weet je, zoals we allemaal doen. En ik geef er om vooruit te komen in het bedrijf. En ik denk dat ik geef om ons bedrijf in de toekomst. We moeten beter afgestemd zijn op het planningsproces, wat het gesprek opent over wat er mis zou kunnen gaan.
Weet je: ik heb een artiest die over het publiek gaat vliegen. Er moet veel worden nagedacht over wat er mis kan gaan als een artiest over het publiek vliegt. En mensen die daar echt perfect in zijn, zouden moeten investeren in de tijd die nodig is om ervoor te zorgen dat ze nadenken over alle dingen, de oude fouten, die fout kunnen gaan. En nieuwe die mis kunnen gaan. En plan ervoor.
Je zit al een tijdje in de branche. Als je zou praten met iemand die net de industrie betreedt. Wat zou het enige advies zijn dat u met hen wilt delen?
Ik denk: onderwijs is de sleutel. En zelfzorg is de sleutel. Ik weet niet of je een soundbite kunt delen om een nieuwe persoon in de juiste richting te sturen. Het is de meest opwindende business ter wereld als je het mij vraagt.
Je hebt de grootste kans gegrepen. Met de grootste kans om de wereld te zien en andere culturen te zien. En weet je, breid je brein uit terwijl je je kansen uitbreidt. En ik denk dat als je gefocust blijft op het werk en niet op het ego en niet op de glitter en glamour, maar op de vreugde van gewoon het werk doen, je het lang en hopelijk gezond en veilig zult doen.
Oke.
Jim, bedankt voor je tijd en deelname aan onze show. Ik wens je veel succes met je presentatie op de Event Safety Day. We zullen de links naar het boek, de Event Safety Alliance en het evenement in de shownotes plaatsen.
Dus bedankt dat je bij ons bent gekomen.
Bedankt, Kevin, ik waardeer het dat je het vraagt.
En jij, thuis, bedankt voor het kijken naar onze show. Ik hoop je volgende week te zien.
