Transcript
Dag Luc, welkom terug in de studio.
Dag Kevin.
Het is even geleden maar jij hebt een nieuw boek uitgebracht: Waarom kleurrijke teams beter scoren.
Ja, jij bent een hele reeks aan het maken, hé. Met boekjes die, op een heel leuke manier, wetenschappelijke inzichten, over hoe je beter samenwerkt op kantoor of in een andere omgeving, brengt.
Maar waarom specifiek dit boek?
Eigenlijk had ik de reeks met dit boek moeten beginnen.
Oké.
Omdat alles staat en valt met de persoonlijkheden in een team. En vooral hun sterke eigenschappen. Ook misschien wel, ja, rekening houden met de zwakkere eigenschappen. Maar als je dat goed vindt, ga ik beginnen met een persoonlijke anekdote.
Oké. Shoot.
We stappen terug, twintig jaar, in de tijd. En de setting is: the office. Door iedereen welgekend. En dus, op een blauwe maandagmorgen, stapt onze salesverantwoordelijke in het secretariaat binnen, waar alle administratieve bedienden samen zitten, en die zegt van: kijk, ik moet dringend naar een klant en ik heb hier een aantal kopieën. En daar zou je drie mapjes moeten voor maken, voor mijn presentatie. En die mensen die op de administratie zitten, die kijken die aan en die zeggen: maar had je dat vrijdag niet kunnen geven? Wij hebben onze planning voor deze week. En nu stap jij hier binnen, zoals gewoonlijk last-minute en nu moeten we alles laten vallen. Dus ja, discussie.
Oké, hij vertrekt met zijn mapjes. Dus, so far, so good. Vijf minuten later staat dus iemand van de administratie bij mij aan het bureau en die zegt: dat kan echt niet langer, daar moet je iets aan doen. Hij is met niks in orde, nooit, en wij moeten het altijd wel oplossen.
Enfin, ja. Dus in de namiddag komt die salespersoon terug binnen. Brede smile op zijn gezicht. Ik zeg: ja, wil je nu toch eens even binnenkomen? We moeten iets bespreken. Dat ga je toch anders moeten aanpakken in de toekomst. Gevolg: slaande deuren. Vind jij het belangrijker, die zaag van een secretaresse? Dan die deal die ik nu, zonet, weer heb binnengehaald. Als het zo zit, dan hoeft het voor mij niet meer. Bon, twintig jaar geleden. Daar stond ik.
Op een zeker moment, een paar weken later, kom ik iemand tegen die dus aan persoonlijkheidstypologieën werkt. Nu, voor mij was dat zo'n beetje, ja: je hebt de waarzeggerij en het kaartenleggen. En misschien iets daarboven zitten dus die persoonlijkheidstypologieën. Jij bent rood en ik ben groen. En noem maar op. Dus voilà, die overhaalt mij. We gaan dat met heel de groep doen. Ik zeg: ja, baat het niet, dan schaadt het niet.
Gevolg: de volgende maandag stapt de sales terug in het bureau. Zo met één arm al in zijn mouw. En zijn boekentas. En die kijkt zo eens rond. En die zegt zo: hoe is jullie weekend geweest? En dus, één van die mensen in de administratie, die roept zo: ben jij soms op cursus geweest? Iedereen begint te lachen en het ijs was gebroken. Dus dat was de eerste stap naar wederzijds begrip. Waar ik dan later op hoopte, eigenlijk. Dat men meer dan wederzijds begrip van...
Niet van: hij is rood, hij kan er niet aan doen. Maar: oké, hij is rood, hij heeft zijn sterke eigenschappen. Hij is heel doelgericht. En dan kom je in dat verhaal. Dus eigenlijk is voor mij de les geweest van: als je niet begint om meer inzicht te hebben in wie je zelf bent, om te beginnen misschien...
Wie ben jij en hoe gaan wij samenwerken?
Ja, dan is het in een organisatie soms wel heel moeilijk om vooruit te geraken.
Ja, nu, sowieso, en dat blijkt ook uit jouw boek, diversiteit in een team en dan gaat het vooral over die verschillende persoonlijkheden, is sowieso een gigantische meerwaarde. Zeker als je bijvoorbeeld...
Allez, kijk naar onze sector, de evenementensector. Een evenement staat of valt met hoe een team kan samenwerken. Dus die dynamiek, ja, die is super-essentieel.
Ja, je hebt dus zowel diegenen nodig, zeker ook in de evenementensector, de visionairs. Dus als je dan naar de Jungiaanse kleurentypes gaat kijken, zijn dat de gele mensen.
Heel creatief.
Die dus echt heel creatief zijn. Out-of-the-box denken. Voortdurend aan het nadenken zijn van: goh, wat kunnen we hier aan nieuwe dingen gaan doen? Dus die heb je nodig om vooruit te geraken.
Langs de andere kant...
Ja, je moet het ook niet aan hen overlaten om het dan te doen, want dan gaat het niet op tijd gebeuren.
Ja, voilà, dan blijft men filosoferen.
Allez, nu zijn we heel erg in clichés aan het praten, hé.
Ja, wat we dus absoluut niet mogen doen. Maar soit.
Dus mensen die eigenlijk die sterke eigenschappen hebben, ga je best omringen met mensen die vooral behoudsgezind zijn. Voetjes op de grond. Die dus blauw zijn, om het in de kleuren karikaturaal te noemen. Want goed, oké, wetenschappelijk...
Maar het geeft een gespreksonderwerp. Het wordt bespreekbaar.
Misschien voor de mensen die de kleuren niet zo goed kennen.
Als ik het me goed herinner: geel zijn de creatievelingen.
Rood: dat zijn de doeners. Heel extravert maar they get it done.
Groen zijn de zorgzamen. Voor de medemens om zich heen.
En blauw zijn de mensen die van cijfers houden. Voetjes op de grond, analytisch en zo verder.
Dat is, ja...
Een heel mooi voorbeeld, dat ik zelf graag gebruik, als ik ergens een uiteenzetting moet geven, dat is het schilderij van Rafaëllo, hé. De School van Athene.
Dan heb je dus Plato, dat is diegene die naar boven wijst. Op het schilderij. Aristoteles die dus zegt van: twee voetjes op de grond. Plato was diegene die filosofeerde over de ideale democratie. De politiek. En Aristoteles was de grondlegger van de biologie, die zegt van: ja maar, oké, ja, twee voetjes op de grond. Eerst zien en dan geloven. Diegene die de facts and the figures...
En die daar op een heel rationeel-realistische manier mee omging.
Je hebt die twee nodig. Net zoals je eigenlijk in een organisatie eerder introverte mensen nodig hebt. Die dus eigenlijk perfect weten, als je een vergadering hebt, wie wat heeft gezegd. Terwijl de extraverte misschien vooral aan het nadenken zijn, tijdens de vergadering, wat ze zelf kunnen gaan zeggen. Om zelf een inbreng te geven. Dus je hebt al die typologieën nodig.
Met dien verstande dat, en dat is eigenlijk het voordeel van het model dat ik beschrijf in het boekje: Lumina Spark...
Je hebt enerzijds de inzichtelijkheid van de Jungiaanse kleurenmodellen die zo vaak worden gebruikt. Het zijn de meest populaire. Langs de andere kant heb je datgene wat quasi alle universiteiten, ook in Vlaanderen, als het meest wetenschappelijke benadrukken. Dus evidence based. Dat is The Big Five.
En het model Lumina Spark - het is een Brits humanistische psycholoog, Desson, die dat heeft uitgevonden - combineert de beide. Je kan zowel extravert als introvert zijn.
Dus je kan op bepaalde momenten, afhankelijk van de situatie, heel extravert reageren. Jacques Brel die op een podium, zeg maar, openbloeide. Maar wel, vijf minuten ervoor, in de coulissen, compleet ziek was. Omdat dat, op zich, een heel introverte persoon was.
Als we één stapje terugnemen. Voor we verder over die modellen gaan praten. Ik denk dat we het allemaal eens zijn, dat diverse teams belangrijk zijn. Langs de andere kant zorgt die diversiteit regelmatig voor wrijving. Je hebt het in jouw anekdote ook gezegd. Dat is soms moeilijk. Zeker als je de uiterste kleuren...
Bijvoorbeeld rood en blauw, dat durft wel eens vonken geven. Wat is dan de beste manier om daarmee om te gaan? Is dat dan richting zo'n model gaan kijken en dat bespreekbaar helder maken in je team? Of zijn er andere dingen die je moet doen om dat begrip en dat inzicht te creëren binnen dat team? Dat het net een meerwaarde is om die verschillende invalshoeken te hebben.
Ja, nu voor ons...
Dus twintig jaar geleden, volgens mijn anekdote, ben ik zelf tot scha en schande moeten gaan vaststellen dat, om te beginnen, ikzelf heel rood was. Heel doelgericht. En als je dan iets wilt bereiken, dan moet je dus door ervaring gaan vaststellen dat je toch een beetje groene, empathische eigenschappen, ergens diep in u moet gaan opgraven. Om dan, überhaupt, iets gedaan te krijgen.
Ja en dat wil niet per se zeggen dat je dat slecht bedoelt en zo verder. Maar daarover gaat het net.
Daar gaat het over. Dus eerst bij jezelf weten hoe je in elkaar zit. En daar kunnen die modellen wel degelijk in helpen. Zo heeft het mij geholpen, zeg maar, in bange dagen.
Maar dan is het kwestie van dus eigenlijk...
Onder een team...
Wie ben ik? Wie ben jij? En hoe gaan wij samenwerken? Dat is eigenlijk, kort samengevat, de inhoud van de pocket. En, denk ik, wel de opdracht voor eenieder die voor een team staat. Waar je dus de ideale groepsdynamica wilt uithalen.
Ja, nu, als we dan even terug de link maken naar de evenementensector. Eén van de belangrijke pijlers in onze sector, is alles wat teambuildingactiviteiten te maken heeft.
Wat ik persoonlijk altijd een heel sterke vind, is dit soort oefening combineren met, bijvoorbeeld, een teambuildingactiviteit. En dat mag fun zijn, hé, een teambuildingactiviteit. Maar als je zo'n activiteit ingaat met, bijvoorbeeld, kennis uit zo'n oefening. Ja, daar kan je heel veel van leren. Ik weet niet hoe jij daarnaar kijkt.
Ja, ik...
Een teambuildingactiviteit mag inderdaad niet alleen zijn van: we gaan naar de Ardennen en we gaan in de touwen hangen en dergelijke. Dat kan zeker zijn voordelen bieden. Maar het moet veel verder gaan. En het is niet met één keer per jaar op teambuilding te gaan, dat je dit soort van opportuniteiten kan aangrijpen. Dus eens je die oefening hebt gedaan, van meer inzicht te bieden in wie u bent, wie ik ben en hoe we dan kunnen samenwerken, moet je wel ergens een systematiek doorheen heel het jaar gaan ontwikkelen. Waarbij je, tijdens uw evolutiegesprekken, dat terug even vastpakt.
Het model dat ik beschrijf in het boekje is niet eenvoudig. Het is complexer. Jungiaanse modellen, met de kleuren, zijn eenvoudiger. Maar het biedt wel meer, zeg maar, een stap verder gaan dan: jij bent rood. Of: ik ben rood, dus ik kan er niet aan doen. Het biedt ook het begrip dat je inderdaad alle eigenschappen nodig hebt en dat er geen goede of slechte eigenschappen bestaan. We zijn wie we zijn. Laat ons vooral focussen op het positieve.
Het is trouwens ook een humanistisch psycholoog. Soms bestaat er, bij sommige organisaties, het idee dat dit voor denkers is. Voor mensen die eigenlijk een job hebben die enkel voor hoogopgeleiden...
Terwijl het tegendeel waar is. Dus ongeacht de afkomst, ongeacht het diploma dat men heeft of geen diploma dat men heeft, is dit model echt wel broodnodig. Om vooruit te komen in een team.
Oké.
Mensen die meer willen weten over het onderwerp, kunnen natuurlijk jouw boek kopen. Ik neem aan: in alle boekhandels en online verkrijgbaar.
Ja.
In e-book vorm. Op de klassieke manier om netjes aantekeningen in te kunnen maken. En zoals altijd: in minder dan een half uur heb je het uitgelezen. En zowel de theorie, zeg maar, als inleiding worden gekoppeld aan de praktijkvoorbeelden uit de bedrijfswereld.
Ja en het is mooi om de reeks te vervolledigen, hé.
Ja, voilà. Zoals ik zei: het had eigenlijk het begin moeten zijn. Mijn excuses. Maar goed, het is er van gekomen.
Je kunt het nog altijd op de eerste plaats in je boekenrek zetten.
U, beste kijker, bedankt voor het kijken. En Luc, bedankt voor jouw komst naar de studio.
Heel graag gedaan.
