Transcript
Dag Stefan, welkom in de studio.
Goede dag.
Ik denk dat het vijf jaar geleden is dat we de laatste keer samen in de studio zaten. Om toen het dertigjarig bestaan van The Fungroup te vieren. Ondertussen vijfendertig jaar.
Vijfendertig jaar. Ik begin oud te worden.
Dat wou ik niet zeggen maar...
Nu, wat ik fascinerend vind, Stefan, en daar gaan we zo dadelijk in het gesprek op terugkomen, is dat je erin slaagt om te blijven innoveren.
Maar misschien, in het vorige gesprek, en we zullen de link ook in de shownotes zetten, heb je eigenlijk verteld van: oké, hoe heb je heel dat bedrijf opgebouwd? Dat was dan vijf jaar geleden. Dertigjarig bestaan.
Nu, de afgelopen jaren waren misschien wat minder evident. En de reden dat ik daar toch even naartoe wil, is omdat dat jou, als ondernemer, wel…
Ja, dat toont voor mij aan wat een sterke ondernemer je bent. Want je bent even...
De Coronacrisis. En je hebt een heel moeilijke periode gehad. Kan en wil je daar iets over delen met de kijkers?
Ja, heel graag.
Kijk, 2018 besliste het bedrijf om uiteindelijk te verhuizen. Het was tijd om een keuze te gaan maken om door te groeien of uiteindelijk ter plaatse te blijven staan.
Ja, want ik herinner me dat je daar toen nog over bezig was, dat die verhuis er zat aan te komen.
Ah, voilà, kijk. Ja, in 2018 hebben we dan beslist om te kopen. Was een bestaand gebouw. Een jaar oud. Die mensen stonden op faling. Uiteindelijk naartoe gegaan, gaan onderhandelen. Op twee dagen tijd het hele gebouw gekocht en uit onderhandeld. Maar uiteindelijk, de locatie waar we naartoe gingen was kleiner dan vanwaar we kwamen. Dus ik moest het stuk grond dat daarlangs lag ook per se kunnen kopen. Maar daar kreeg ik helemaal geen garantie op, op dat moment. Dat ik dat zou kunnen kopen. Dus wat doen we, bij het tekenen voor het eerste gebouw? Wij gaan in volle hoop en voluit voor het tweede gebouw. Of de grond. Dan zijn we, uiteindelijk, in 2019, beginnen te bouwen aan onze tweede locatie. Liggend langs elkaar. En dan, uiteindelijk, komt 5 maart 2020 eraan. En hadden we, eigenlijk, de officiële oplevering van het tweede gebouw. Net een investering van vijfeneenhalf miljoen achter de rug. En ik denk, rond acht maart kregen we het heuglijke nieuws dat de hele evenementensector dicht mocht. En we zijn gesloten geworden voor twee jaar.
Met gevolg ook dat ik veertien mensen fulltime in dienst had. En van de veertien ben ik er na Corona dertien kwijtgespeeld. Omdat de signalen en de berichtgeving in de evenementensector zo negatief bleven. Dat die jongens eigenlijk een nieuw toevluchtsoord zijn gaan zoeken. Wat ik ze, aan één kant, natuurlijk niet kwalijk kan nemen. Omdat: toen was het, op dat moment, ieder voor zich, hé.
Ja, dat was ook zo. Wat heeft dat met u, als ondernemer, gedaan?
Dat heeft mij heel hard geraakt. Niet zozeer het financiële aspect. Weet je, Fungroup is een bedrijf waar de waarden en normen van groepsverband, van vrienden zijn...
Weet je: ik ben niet de werkgever en zij zijn niet de werknemer.
Je doet het samen.
We doen het samen. Weet je, ik ben maar zo sterk als mijn zwakste schakel. Wat dat betreft heb ik altijd geprobeerd om mijn mensen mee te nemen. En ze het gevoel te geven alsof het bedrijf ook van hen was. En dan, uiteindelijk, kom je in een situatie waarbij je afscheid moet nemen van mensen. Daar ben je niet op voorbereid. Want mijn mensen, mijn medewerkers, waren ook mijn vrienden.
Ja en dan zie je, één voor één, je bedrijf leeglopen. Je ziet dan dingen gebeuren waardoor je niet zeker bent dat de toekomst nog gegarandeerd is.
Dan, uiteindelijk, Coronatijd passeert. Wij beginnen terug vanaf nul. Met één man in dienst. Maar ik wist niet meer waar mijn contracten stonden. Ik wist niet meer waar ik aankopen deed van bepaalde materialen. Ik wist gewoon helemaal niks.
Er was een heel deel kennis met die mensen vertrokken.
Natuurlijk. Ik zeg altijd dat tijdens Corona...
Mensen hebben 40% van hun kennis in hun hoofd. De andere 40% staat op de laptop en de andere 20% staat ergens op een server. Die niet fatsoenlijk gestructureerd is. Wat mijn eigen fout is. De andere 40%, van de kop, die ben je kwijt omdat ze weg zijn. En de 40% op de laptop, die wordt gewist, want daar staan ook natuurlijk andere dingen bij. Dus als bedrijf sta je eigenlijk zo machteloos als het maar kan zijn. Maar dan heb je twee mogelijkheden. Of wel ga je de kop neerleggen. Ofwel ga je zeggen van: kijk, weet je wat? We zijn begonnen met een elastiek en die kan je alle kanten uit rekken. Die is zo veerbaar als maar kan zijn. Als persoon ben je dat zelf ook. En we gaan zorgen dat het bedrijf terug veerkrachtig, zwaar, terug gaat vanwaar het komt. En dat hebben we gedaan. Dat hebben we bewezen.
In 2020 hebben we, uiteindelijk, een nieuw team samengesteld gehad. En, uiteindelijk, vandaag proberen we weer alles terug bij elkaar te brengen, zoals het hoort.
Het is een stukje tabula rasa geweest. Op een gegeven moment.
Heb je dan het idee dat je nu dingen op een nog sterkere manier hebt kunnen neerzetten dan ervoor? Doordat je het eens even terug hebt kunnen herbedenken? Van: hoe steken dingen in elkaar?
Ja, absoluut. Ik denk dat elk bedrijf wel eens de tijd heeft genomen, in Coronatijd, om eens goed naar zijn business model te kijken. Van: wat wil ik? Wat wil ik vooral niet? En hoe moet ik de toekomst verder gaan...
Natuurlijk, het documenteren van elke mogelijke handeling binnen het bedrijf... Je gaat natuurlijk duizend handleidingen schrijven. Want, uiteindelijk, als het ooit nog eens gebeurt, dat je tenminste weet hoe je de zaken kan blijven opvolgen. Of blijven uitvoeren. Want je was afhankelijk van alle mensen. Dus, de procedures...
Ja, daar zijn dan de nieuwe mensen niet altijd mee akkoord. Om die procedures te willen uitvoeren. Want het is allemaal vanzelfsprekend. Wat het helemaal niet is.
Bijkomend gegeven is natuurlijk dat: vóór Corona vlogen we de hele wereld rond. Was het zelfs aan een tempo waarbij we af en toe eens dachten van: leuk maar ik wil eens echt een tijdje thuis zijn. Dus we genoten niet meer van de vluchten die we, uiteindelijk, aan dat snel tempo aan het doen waren. Vandaag: elke vlucht die ik terug mag doen, elk land waar we terug mogen verkopen, ja, daar begin ik al te genieten van het moment dat ik op de luchthaven kom. De intensiteit van hetgeen je vandaag nog realiseert, is tien keer groter.
Maar ga je ook bewust wat meer op de rem staan dan? Of is dat anders?
Nee, ik ben niet de man die op de rem gaat staan. Ik voel me nog te jong om nu al op de rem te gaan staan. Ik ben nog te ambitieus. Ik heb alleen het gevoel dat de klok tikt. En door het feit dat je het gevoel hebt dat de klok tikt, heb je het idee van: ik moet dit nog doen, ik moet dat nog doen. Komaan. Allez, hop.
Maar, uiteindelijk, het leven is zo vertraagd na Corona. Als ik iets wou realiseren, dan deed ik dat op drie maanden tijd. En dan werd dat aangestuurd. Vandaag, als ik een idee heb, duurt het minstens een jaar, voordat het uitgevoerd wordt. En dat heeft met heel veel factoren te maken. Prijsoffertes die lang op zich laten wachten. Leveranciers die niet altijd de ruimte hebben om meteen uw ding te kunnen doen. Waardoor in die periode het enthousiasme voor het product dan wat wegebt. En het heel veel werk is om een heel team stevig alert te houden om te zeggen van: kijk jongens, fantastisch idee want het buikgevoel heeft gezegd dat het goed is.
Ja, nu je zegt: heel de wereld rond vliegen. Ik neem aan dat dat dan vooral met Dinner In The Sky is? Met dat concept.
Ja, klopt. Dinner In The Sky is natuurlijk...
We gaan nu het land nummer tachtig...
Dus dat wil zeggen...
Tachtig?
Tachtig landen op het einde van het jaar.
Ik ben nu net terug van Spanje. Dat was dan een opdracht. Daar hebben we een tv-programma gedaan voor vijf miljoen kijkers. Live-televisie.
Ik zag iets met een auto aan de rekker.
Ja, klopt. Car dropping. Car dropping is ook wat je in de Zillion-film ziet. Waarbij we dus een Smartje... In dit geval hebben we in Spanje een Viper van 60m naar beneden laten vallen. Aan vier elastieken. Het leuke was eigenlijk dat ze ons vroegen voor het item te komen verzorgen. En dan, tijdens de repetitie, bleek de communicatie niet heel goed te werken. Tussen go en...
En 1 uur voor de uitzending krijg ik een micro aangespeld. Zegt ze: Stefan, you have three minutes. It's all yours. Dus in één keer moest ik drie minuten gaan vol presenteren, voor vijf miljoen Spanjaarden, live-televisie.
Ik hoop niet in het Spaans. Of wel?
Nee, nee, het was ook nog in het Engels. Maar nee, weet je, dat zijn de leuke. Dat zijn de...
Ik stond helemaal te shaken. Terwijl ik eigenlijk wel niet zo snel zenuwachtig ben. Maar nee, het was tof. Dat zijn de adrenalinemomenten die er dan weer voor zorgen dat je zegt van: mannen, top.
En wat zijn dan zo de nieuwe landen waar je met Dinner In The Sky terechtkomt?
We hebben nu Japan getekend. Vorige week. Zijn we al in volle productie. Turks & Caicos. We gaan naar Jamaica. We doen Portugal. En dan moet ik zelfs nog voor een aantal landen denken. Want heel eerlijk gezegd...
Soms: ja, waar zit je volgende week? Ik moet echt in mijn agenda kijken om te weten waar ik volgende week ben.
Maar dat betekent toch dat dat concept, waar je ooit mee gestart bent, toch nog altijd tot de verbeelding spreekt. Dat nieuwe landen daarmee aan de slag willen.
Ja, klopt. Weet je, Dinner In The Sky, op zich, is een heel uniek concept.
Het lijkt allemaal makkelijk. Een tafel in elkaar zetten en aan een kraan hangen. Dat is allemaal niet zo moeilijk. Nee, de moeilijkheid zit vooral: de naambekendheid. De verantwoordelijkheid die je hebt. Met mensen die je aan een kraan hangt. De keuringen. Verzekering. De mensen onder controle houden als ze aan tafel zitten.
Weet je, ik doe dit nu 35 jaar. Ja, voor mij, ik ben opgegroeid in de kraanwereld. Dit is voor mij dagdagelijkse kost.
Het is ook stukje kennis en expertise die je dan verkoopt, op dat moment.
Ja, absoluut. Weet je: wij trainen de mensen, we leiden ze op. En wij zorgen ook constant voor vernieuwing. Het is ook zo: we hebben de originele. We hebben ondertussen al vier nieuwe platformen op de markt gebracht. Die ook altijd maar vernieuwd en verbeterd worden. Waardoor die verbeelding eigenlijk ook wel blijft spreken.
Ja en in België organiseren jullie ook nog altijd jullie eigen evenementen zeker, hé?
Ja, klopt. Wij doen dit jaar twee evenementen in België. Doen we dit jaar opnieuw, vanaf 30 mei tot 23 september, aan het Atomium in Brussel. Doen we jaarlijks.
Vorig jaar stonden we aan de Leeuw van Waterloo. Waren we volledig uitverkocht. 25 dagen, 25 sterrenchefs. Hebben we halverwege het evenement ook nog vier dagen bijgeboekt. Om nog mensen de kans...
Dus 29 dagen gestaan.
We gaan tien dagen naar Alden Biesen. Negen dagen, sorry. Van, ergens, 7 september tot 15 september. Heel mooie locatie: het kasteel van Alden Biesen.
Ja, fantastisch.
Ook drie jaar geleden gedaan gehad. En als ik zie: de verkoop gaat goed. Weet je, mensen willen elkaar op een unieke manier ontmoeten. De sterrenchefs van vandaag zijn de Rock 'n Roll artiesten van het verleden. Worden echt onthaald, door de gasten, als een artiest. Wil je mee op de foto? Moeten mee op de handtekening. En mensen kunnen, uiteindelijk, anderhalf uur live meemaken hoe een sterrenchef kookt.
En op een heel unieke plek, natuurlijk.
En op een heel unieke plek, ja. Absoluut. We blijven erbij.
En ondertussen zijn we aan het uitbreiden. We hebben nu ook tien dagen een evenement in Nice. Wat we zelf, in eigen beheer, doen. We doen de Formule 1. We gaan naar Roland Garros. We hebben heel veel andere evenementen nog, die...
Maar het is niet alleen evenementen die jullie zelf organiseren, hé. Als organisator kan je ook zeggen: ik wil zo'n tafel als een uniek vip-gebeuren op mijn evenement hebben.
Natuurlijk, als je zegt van: kijk, ik heb mijn dertigjarig bestaan of vijftigjarig of honderdjarig bestaan, en ik wil mijn bedrijf laten zien op een unieke manier, we hebben daar verschillende platformen voor. Maar bij Dinner In The Sky.
En hoe leuk is het dat je op jouw locatie een sterrenchef of een chef kan laten komen. Jouw gasten of zelfs je medewerkers kan uitnodigen. En dan het bedrijf van bovenuit kan aanschouwen en de directe omgeving. Mooi verhaal erbij. Mooie foto. Of het laten registreren op video.
Absoluut.
Maar Fungroup is meer dan alleen maar Dinner In The Sky. En dat wordt soms ook vergeten. Kan je daar eens over vertellen?
Natuurlijk.
Het is allemaal begonnen met het elastiekspringen. De benji blijft natuurlijk altijd het begin. De attractie waar alles mee begonnen is. Ondertussen hebben we dan naast de spectaculaire kraanactiviteiten natuurlijk ook podia. De mobiele podia. 's Morgens toekomen, 's avonds weer meteen terug weg.
Daarnaast heb je dan de doorsnee-attracties. Doorsnee-attracties bedoel ik mee: de attracties waarbij je niet per se een heel hoog adrenalinegehalte moet hebben.
Het is niet allemaal vijftig meter in de lucht.
Het is niet allemaal vijftig meter de lucht in.
Maar we proberen vooral, eigenlijk, dingen in de markt te zetten, die niet altijd bereikbaar zijn in bepaalde periodes. En één heel mooi voorbeeld is daar het kermisaanbod, dat we vandaag binnen de Fungroup hebben.
Ja, het is gestart met die botsauto's zeker, hé?
Klopt inderdaad. We hebben de botsauto's gekocht. Bij onze botsauto's, daar mag je alles mee doen wat je wilt. Je mag die volledig personaliseren. Je mag die wagentjes wrappen. Je mag die achterwand...
Je mag zelfs de gevel...
De verlichte gevel kunnen we volledig aanpassen.
We hebben ook gekeken voor een unit die op vier uur tijd opgebouwd is. Die ook weer meteen, de volgende dag, ergens anders kan staan. Wat voor mij belangrijk is, is dat het zeer mobiel is. Dat het kleurrijk is. En dat er een hoge capaciteit op zit. Qua deelname. Maar dat je ook vooral kan branden. En als we kijken naar, bijvoorbeeld, de Fun-Slide. De Fun-Slide ook. Dat zijn toestellen die je nergens kunt huren.
Omdat de kermiswereld, die heeft eigenlijk zijn vaste standplaatsen in de zomer. En die kunnen dat niet aanbieden naar de evenementen toe. En dat vind ik dan zonde want dat zijn de leukste en de mooiste toestellen.
Plus: die zijn misschien ook niet georganiseerd om het aan evenementen aan te bieden.
Ik denk dat ze...
Weet je, een kermisexploitant is natuurlijk vandaag een echt bedrijf. En handelt en wandelt zoals wij dat doen; Maar zij hebben afspraken. Zij hebben bepaalde arrangementen, naar gemeentes toe, waar zij niet zomaar onderuit kunnen. En het is niet zo dat zij een heel toestel een hele zomer laten stilstaan om dan eens te kijken wanneer zij op een evenement kunnen staan.
Recent hebben we nu het reuzenrad gekocht.
Ja, we hebben een foto gezet. Het is niet exact dat.
Nee, het is niet exact dat. Maar ook het reuzenrad is voor mij...
Een reuzenrad is een reuzenrad. Ik heb niet gekozen voor een dertigmeter. Omdat: een dertigmeter toestel is veel te duur. En daar moet je echt elke dag mee op de baan zijn. We hebben een reuzenrad gekocht: één trailer, op drie uurtjes tijd volledig opgebouwd. Vijftien meter hoog. Maar volledig personaliseerbaar. Neutraalwit rad. Witte gondels. Maar wel gekozen voor een verlichting die je in elke kleur kan zetten.
Ik geef een mooi voorbeeld. Stel dat Proximus klant zou worden. En Proximus wil dat hele rad paars hebben. Dan kan dat volledig paars uitgelicht worden. Op al die bordjes op die gondels kan een Proximus hangen.
We hebben een videowall in het midden staan. Waardoor het logo en alle boodschappen kunnen gecommuniceerd worden. En een reuzenrad is en blijft een decoratieve, leuke meerwaarde op een evenement.
Het geeft meteen ook sfeer, hé.
Sfeer, gezelligheid. Aankleding. En de hoogte speelt niet altijd een rol. Bij dertig meter reuzenrad heb je de mogelijkheid om overzicht te krijgen van de directe omgeving en van het evenement. En bij een vijftienmeter heb je een overzicht over het evenement. Dat is een beetje het verschil. En daar moeten we zeggen...
Maar ook daar: het reuzenrad heb ik gekocht met gondels. Maar wie zegt dat daar gondels moeten tussen blijven. Willen wij daar nu het reuzenrad meebouwen in een podium en wij maken daar danskooien in. En we zetten daar tien dansers en danseressen in. Call me.
Hoe creatiever, hoe zotter. En hoe beter.
Natuurlijk. Absoluut.
Weet je, dat wiel bestaat uit twee metalen frames. En alles wat je daartussen steek.t.. Willen wij daar nu bedden tussen steken en we gaan dan draaiend slapen op een leuke locatie. Call me.
Wel, het is niet de eerste keer dat mensen voor zotte ideeën naar jou bellen. Tv-programma's. Radioshows. Ik denk dat je alles al wel gedaan hebt, op dit moment.
Ja, weet je. Ik wil alles ontdekken in de wereld. Ik wil...
Weet je, iemand die gaat beperken, van: ah nee, dat doe ik niet of dat wil ik niet...
Heb je ooit nee moeten zeggen op een idee?
Heb ik ooit nee gezegd op een idee? Nee, want nee bestaat niet. Ik blijf met mijn slogan. ‘Gaat niet bestaat niet’. Als wij het niet kunnen maken, heeft verder zoeken geen zin. Dan kan het echt niet. Nee maar ik zit persoonlijk vrij in elkaar. En ik heb geen...
Nee.
Wat ik fascinerend vind, Stefan, is dat je met de Fungroup blijft jezelf opnieuw heruitvinden. Je blijft met nieuwe dingen komen, die andere in de markt vandaag niet doen. Die botsauto's was een leuk idee. Het reuzenrad nu is een leuk idee. Dinner In The Sky, initieel, was een leuk idee. Je hebt dat meerdere keren gedaan. Maar je bent ook regelmatig...
Ik moet voorzichtig met hoe ik het benoem. Maar gekopieerd of in ieder geval dat anderen zich geïnspireerd hebben. Laat het me zo verwoorden. Dat is veiliger. Geïnspireerd hebben op wat jij doet. Hoe ga jij daarmee om?
Ik vind dat niet...
Natuurlijk, je hebt liever geen concurrentie op de markt. Laten we daar eerlijk in zijn. Maar van het moment dat je gekopieerd wordt, dan hoop ik altijd dat ik beter gekopieerd wordt. En dat is tot nu toe nog niet gebeurd. En dat vind ik, aan één kant, een beetje jammer. Aan één kant omdat, als je iets doet, doe het dan beter. Doe het dan goed en laat tenminste dan zien dat je zelf ook een beetje creatief bent. Maar dat telt voor heel veel ondernemers. Mensen zien iets en gaan het dan, uiteindelijk, namaken. Met het idee: het succes zal wel even groot worden. Forget it, mensen. Als je, uiteindelijk, er geen eigen label aan kunt plakken, of je kan er je eigen stempel niet op doorduwen…
En wat ik vooral doe, mensen: tegen dat ik gekopieerd ben, heb ik al een nieuw platform ontwikkeld.
Wel, ik wou net zeggen: is dat ook niet deel van het succes? Door te blijven innoveren, blijf je voorlopen. En dat ziet de buitenwereld ook.
Ja, natuurlijk. Dat is...
Weet je, hoe zeggen ze dat? Vaak gekopieerd geworden maar nooit geëvenaard. Dat wordt nogal eens stout gezegd. En daarmee, we steken ook geen energie in met conflict gaan met die concurrenten. Nee, wij gaan aan de tekentafel in plaats van naar de rechtbank. En dan gaan we ervoor zorgen dat we weer maar iets nieuws op de markt brengen. Dat tien keer mooier is dan hetgeen wat bestaat.
Oké, het reuzenrad zit eraan te komen. Zitten er nog dingen in de mouw die eraan zitten te komen? Of wil je daar nog niets over vertellen?
Oh, jawel. Maar weet je, ik ben, jammer genoeg, de afgelopen vijf jaar, meer brandweerman geweest dan ik ondernemer ben geweest. En wat bedoel ik daarmee? Natuurlijk, als je de Coronasituatie meegemaakt hebt en je hebt twee jaar lang in een bouw gezeten en je hebt je mensen zien weggaan, ja, dan ben je eigenlijk alleen maar bezig met je bedrijf terug op punt te zetten. En ben je eigenlijk weinig bezig met je core business. Creativiteit, opnieuw in de markt zetten, nieuwe dingen lanceren.
En sinds kort heb ik terug het gevoel dat ik terug ondernemer mag zijn. Terug dingen mag bedenken. En natuurlijk, het reuzenrad is een investering die we nu voor dit jaar gepland hebben. Of die we gedaan hebben. Maar er liggen nog een aantal dingen op de tekentafel. Die we ook nog heel graag willen lanceren. Maar het gaat iets langzamer, zoals ik daarstraks zei. Stap voor stap en dan gaan we uiteindelijk...
De eerstvolgende acht jaar ben ik nog niet uitgebonjourd.
Misschien een laatste vraag, Stefan. En dan denk ik dat we moeten gaan afronden.
Vijfendertig jaar in die evenementensector. Hoe heb jij dat ervaren? Is het nog altijd dezelfde sector als waar je 35 jaar geleden in gestart bent?
Nee, weet je, er is natuurlijk heel veel veranderd. En, in ieder geval, voor de mensen die niet actief mochten zijn in de evenementensector, het is de mooiste sector waar je in terecht kan komen.
Eén: je wordt alleen maar uitgenodigd op feestjes. In ons geval.
Maar je moet er ook wel vaak werken, natuurlijk.
Je moet er ook wel vaak werken. Maar uiteindelijk moeten we eerlijk zijn: we komen altijd op plaatsen waar iemand anders moet voor betalen.
Absoluut.
Wij worden betaald om aanwezig te zijn.
Het werk? Als je in de evenementen zit, dan werk je niet. Ik heb nog geen dag gewerkt in die vijfendertig jaar. Ik heb me eigenlijk echt wel altijd mogen amuseren. Dat is één.
De sector verandert natuurlijk. Na Corona is er een hele nieuwe generatie opgestaan. Ik heb dat gemerkt toen ik het BEA-award event bijwoonde. Duizend mensen. Vroeger had ik drie uur tijd nodig om van A naar B te lopen. Omdat ik iedereen kende van die duizend. Ja, vandaag is er 30% in de zaal die ik, op z'n minst, niet ken. Dus dat wil eigenlijk wel zeggen dat zelfs na vijfendertig jaar de taak en de opdracht bij ons ligt om ons terug kenbaar te maken. Naar die nieuwe 30% die aanwezig is. Want zij zijn diegenen die gaan bepalen in de toekomst. Welke attracties er uiteindelijk aanwezig zullen gaan zijn. En dat vind ik opnieuw wel een uitdaging.
Dat voelt soms ook wel een beetje ongemakkelijk want soms durf ik wel eens denken van: weet je wel wie ik ben? Daar ga je vanzelfsprekend van uit. Nee, die mensen hoeven dat helemaal niet te weten. Wij moeten maar zorgen dat ze ons terug leren kennen. En dan zijn jullie er om ons daarmee te helpen, hé.
Wel, hopelijk heeft dit gesprek daar dan toch aan bijgedragen.
Stefan, dank je wel voor je komst naar de studio.
Alsjeblieft.
En bedankt voor het kijken. Alweer tot volgende week.
