Na zes weken heeft Dirk De Clippeleir zich een idee kunnen vormen van zijn missie als big boss van de Ancienne Belgique. De Standaard had een boeiend interview met de man.
Een nieuwe algemeen directeur van zo'n geoliede machine als de Ancienne Belgique, Vlaanderens bekendste rocktempel, zou wel very punk zijn als hij zijn organisatie al meteen onderuit haalde. Zo iemand is De Clippeleir dus niet. Hij heeft de eerste maand goed rondgekeken, zegt hij, en gezien dat het goed is. 'Het team is sterk, gemotiveerd, en professioneel bezig.' (brede glimlach) 'Koffie?'
In zijn bureau, met uitzicht op de Anspachlaan, hangen hoezen van Fleetwood Mac en Miles Davis, en twee zwart-witfoto's van de kitschband Kiss. Alsof de nieuwe baas duidelijk wil maken dat hij dan wel een muziekzaal bestuurt die mee is met elke nieuwe stroming, maar dat zijn roots in de jaren zeventig liggen en dat hij daar hoe dan ook trouw aan zal blijven.
Hij wil eerst iets kwijt. Toen zijn aanstelling bekend werd, rapporteerde de pers dat de visionair heenging en dat de koele manager het overnam. 'Dat begreep ik niet. Ik zit hier vooral vanwege mijn passie voor muziek. Natuurlijk zal ik modern management toepassen, en ik zal de coachervaring die ik de voorbije drie jaar opdeed, goed kunnen gebruiken. Maar ik ben vooral heel blij dat ik terug ben in de wereld van de muziek en van de cultuur. Dit is een keuze van het hart.'
De Clippeleir was in een vorig leven een paar jaar bedrijfscoach, nadat hij directeur geweest was van twee grote platenfirma's, EMI en Universal. 'Dat waren internationale bedrijven die slechts voor hooguit één vijfde met lokaal repertoire werkten, waardoor een directeurspost toch grotendeels gebonden was aan de beslissingen in hogere oorden. Hier moet ik meer rekening houden met allerlei overheden, maar ik ben wel voor de volle 100 procent verantwoordelijk. Ik voel me hier nu al zeer gelukkig.'
Uw voorganger Jari Demeulemeester zei dat zijn opvolger een man met een visie zou moeten zijn. Vertel!
'Een grote uitdaging is om op langere termijn een derde zaal te vinden. Ons probleem is dat we de grote zaal nu zo vol mogelijk moeten steken om de hele werking rendabel te houden. Het zijn de concerten in de grote zaal, met een staand publiek, die geld opbrengen. Al de rest is verlieslatend. Hoe meer je de grote zaal dus kunt vrijmaken, hoe meer financiële ruimte je creëert. De vraag voor de grote zaal is veel groter dan we nu kunnen programmeren. De AB kan vandaag gewoon niet meer groeien.'
Wat missen jullie nu door die situatie?
'Emmylou Harris staat niet bij ons maar in het Concertgebouw in Brugge. Kijk, sommige artiesten willen per se optreden in een zaal met zetels. Die hebben we, maar als we de zaal zo inrichten, kunnen we veel minder mensen ontvangen. Dus hebben we een derde, grotere zaal nodig met pakweg 1.200 zetels. Maar dat is nog geen urgent plan. We kijken uit. De Kladaradatsch hiertegenover zou ideaal zijn qua ligging, maar die is eigenlijk ook te klein... We hebben een goede zaal bekeken in Etterbeek, maar dat is te ver. Het is zoeken.'
Het is een nijpende situatie omdat de subsidies voor de AB hooguit 20 procent bedragen. Ondanks het feit dat het huis nu een 'grote instelling' van de Vlaamse Gemeenschap is, staat daar geen extra geld tegenover. Niet bitter?
'We hebben meer gevraagd, maar inderdaad niet meer gekregen. Terwijl er verschillende noden zijn: we wilden vooral graag onze werking inhoudelijk uitdiepen.'
In de AB leeft de droom dat de hele Steenstraat een 'muziekstraat' zou zijn. Door de samenwerking met het aanpalende Muziekcentrum Vlaanderen is die droom al wat dichterbij. Wilt u daar ook aan voortbouwen?
'Tja, als bijvoorbeeld Poppunt Vlaanderen hier ook zou komen, krijgt dat idee wel meer vorm, niet? Maar het is voor mij geen prioriteit. Wel zijn we nu bezig een multifunctionele vergaderzaal aan het inrichten en ook een 'living room, een soort muzieklounge waar interviews kunnen plaatsvinden en kleine concertjes en zo. Dat is inderdaad mogelijk door de samenwerking met het Muziekcentrum.'
Een muzieklounge. Vindt u dat de AB een centrale rol moet spelen in het Vlaamse muzieklandschap?
'Jawel. Ik vind dat we ons niet mogen isoleren van wat er aan cultuur te beleven is in Brussel, Vlaanderen, België. Ik geloof dat we daar een actieve rol in kunnen spelen. Toen de discussie over de geluidsproblematiek losbarstte, hadden we ons makkelijk afzijdig kunnen houden, want hier in Brussel gelden die Vlaamse normen niet eens. Maar we hebben gezorgd dat er een gemeenschappelijk standpunt van de muzieksector kwam, en we hebben daar binnenkort een gesprek over met de minister. Mijn voorganger Jari Demeulemeester was een spreekbuis voor de sector en voor Brussel, die rol mag de AB niet verloren laten gaan.'
De AB koos jaren geleden voor een jonge, alternatieve koers. Vindt u het de taak van uw zaal om vooral nieuw talent te laten ontdekken?
'We móéten nieuw talent ontdekken. Weet u, u zegt dat we meer een alternatieve koers varen, maar hier krijgen we vaak het verwijt dat we te commercieel bezig zijn. Het hangt allemaal af van het perspectief. We programmeren voor een Kuifjespubliek, dat gaat van 16 tot 60.'
Hoever gaat dat? U programmeert geregeld een act die louter Franstaligen lokt, zoals Benjamin Biolay of Indochine. Is dat de taak van een Vlaams centrum?
'Waarom niet? In de AB moet elk soort muziek een plaats krijgen. De AB is het verdraagzame open gezicht van Vlaanderen in Brussel. Hier wordt alles geboekt, in elke taal, uit elke cultuur. En natuurlijk verhuren we onze zaal vaak. Indochine was trouwens een zaalhuur. Maar ik ben er trots op dat de AB ook bij de Franstaligen een begrip is.'
Dan moet u wel wat meer aandacht hebben voor allochtone muziek uit Brussel.
'Dat moeten we inderdaad ook doen, want wie hier staat wordt bevestigd als ontluikend talent. We moeten daar een rol in spelen, als er behoefte aan is.'
Vorig jaar speelde de homofobe Franse band Sexion d'Assaut bij u, terwijl Couleur Café de homofobe Beenie Man onder politieke druk van de affiche haalde. Een keuze?
'We maken duidelijke afspraken. Geen homofobe uitspraken in deze zaal. Maar verder moet zo'n artiest hier kunnen staan. We hebben backstage een ontmoeting geregeld met de mensen van het Rainbow-centrum. Dat was voor beide partijen een verhelderende ervaring.'
Vele jaren geleden creëerde de AB zelf producties. Die dynamiek lijkt voorbij. Wilt u die traditie niet opnieuw versterken?
'Dat klopt niet. Vorig jaar hadden we nog twee eigen projecten, het Lomax-project en Facing East (Jef Neve en José James). Turalura was er dit jaar ook één. Het mag natuurlijk meer zijn, maar we hebben er de financiële ruimte niet voor.'
'De overheid vraagt ons realistisch te zijn. We kunnen er nog één sponsor bij nemen. Dus nogmaals, ook hier is een derde zaal cruciaal omdat die ons moet toelaten om extra inkomsten te genereren.'
Nog een laatste vraag: u hebt als algemeen directeur vier directeurs onder u. Is dat niet een beetje veel?
'Er zijn directeurs voor het artistieke luik, voor de communicatie, voor het technische luik en voor de administratie. Dat is niet te veel. Die ploeg heeft veel ervaring en zou wellicht ook zonder mij kunnen draaien. Maar zelf zijn ze vragende partij voor een coach. Ze vinden dat belangrijk en ik heb er ervaring in.'
'Leiderschap vandaag draait er niet om de mensen te zeggen wat ze moeten doen, maar voor hen de ideale omstandigheden te scheppen om ze goed bezig te laten zijn.'
Blijft u hier tot het einde van uw carrière?
(lacht) 'Dat is nog 17 jaar. Dat zou geen goede zaak zijn, denk ik. Wellicht zal ik nog één volgende fase aanpakken.'
Foto: Kmeron
