Transcript
Hoi Frederik.
Hoi Kevin.
In deze Corona-tijden kijken we veel naar online presentaties, videoboodschappen en ga zo maar door. En ik kan me voorstellen dat het voor veel mensen de eerste keer is dat ze voor een camera moeten spreken.
Als je toch een videoboodschap wilt geven, waar let je dan op?
Nou, allereerst: wees enthousiast. Want: als jij plezier hebt, dan genieten de luisteraars het ongetwijfeld ook.
En: sta op. Sta rechtop. Blijf niet zitten. Nee, sta op. Dat ziet er veel dynamischer uit, vind ik.
Oké, je hebt veel meer impact als je rechtop staat. Want dan kun je je handen bewegen. Je kunt wat verder weg gaan. Je kunt dichterbij komen. Je kunt je hele lichaamstaal laten spreken.
Het is mogelijk om te zitten, maar het is veel levendiger en dynamischer als je staat. Maar als je gaat zitten, één tip, laat me je dit vertellen: zorg ervoor dat het gezichtspunt van je camera hoger is dan de positie van je gezicht. Omdat ik in veel gevallen mensen zie die een soort lager standpunt hebben. En als resultaat zie je je dubbele, of soms zelfs, afhankelijk van je leeftijd, je driedubbele kin. En laten we eerlijk zijn, dat is niet echt elegant. Zorg er dus voor dat je camera op ooghoogte staat in plaats van ergens eronder.
De manier waarop je ingelijst bent, is ook belangrijk. Omdat ik soms mensen zie. Ze staan helemaal onderaan het scherm. Dat ziet er echt dom uit.
Of nog een grote fout: het gezicht van de speaker ziet er door te veel tegenlicht helemaal donker uit.
Dus om eerlijk te zijn: als je er echt een heel goed schot van wilt maken, kun je het beste een professionele crew inhuren. Of neem zelfs uw videoboodschap op in een studio. Dat is het beste.
Oké, Frederik, waar kijk je? Recht in de camera?
Je kijkt recht in de camera.
Oké, voor een Zoom-gesprek, zoals we nu doen, is het natuurlijk een interview, dus ik kan je gewoon aankijken. Ik zie je voor mijn scherm, dus ik kijk alleen maar naar je. Om eerlijk te zijn, omdat je beeld zo dicht bij mijn camera staat, zie je nauwelijks het verschil tussen: nu kijk ik naar jou, Kevin. En nu kijk ik recht in de camera. Dus je ziet amper het verschil, toch?
Maar voor een videoboodschap is dat iets heel anders. Kijk recht in de camera. In dat kleine zwarte vlekje daar. Ik geef toe dat het voor veel mensen heel ongemakkelijk voelt om in een camera te praten, terwijl er echt niemand anders in de buurt is. Maar het is absoluut noodzakelijk om het toch te doen als je de aanwezigen het idee, het gevoel wilt geven dat er echt iemand tegen ze praat.
Dus recht in de camera kijken, hoe doe je dat? Stel je voor dat je met iemand praat die je echt kent. De persoon kan een collega zijn, een echtgenoot, een broer of zus of je oom, waarom niet? Het moet in ieder geval een persoon zijn die je heel graag zou willen horen zeggen: Kevin, wauw, de manier waarop je tegen me sprak, dat was echt geweldig. Je hebt het echt genageld. Als je je voorstelt dat je praat, echt oprecht tegen die persoon praat, in plaats van tegen een opnameapparaat, kom je zeker op je best over. Authentiek. Eigenlijk net zoals je zou doen in een natuurlijk gesprek. Eigenlijk, alle dingen, Kevin, die je doet als je in het echte leven met iemand communiceert, moet je ook doen als je een presentatie geeft. Bijvoorbeeld: als je in het echt ook gebaren maakt. Of pas gewoon op hoe dichtbij je in beeld bent. Als dit jouw frame is en je maakt dit soort gebaren, ziet natuurlijk niemand het. Check dus even hoe breed je op de foto staat en check nogmaals de kadrering van te voren. Maar alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, gebruik je handen om je impact te vergroten.
Horloge. Laat me je iets laten zien, Kevin. Houd je handpalmen omhoog. Want als je dat doet, kun je laten zien dat je betrokkenheid wilt. Je wilt wat reacties. Je wilt een reactie uitlokken bij het publiek. Handpalmen omhoog dus. Het laat zien dat je open bent. Dat je bereid bent rekening te houden met de luisteraar en diens behoefte.
En let op: hocus-pocus. Wat gebeurt er als ik mijn handpalmen naar beneden houd? Nu laat ik zien dat er naar me geluisterd wil worden. Nu laat ik zien dat ik de baas ben. Dat ik echt niet wil worden tegengesproken of onderbroken. Ik wil gewoon mijn punt maken.
Maar ik kan me voorstellen dat met die handen veel mensen tijdens een presentatie niet weten waar ze ze moeten neerleggen.
Houd gewoon je handen vast. Eenvoudig. Je kunt ze gewoon vasthouden.
Nog een truc? Als je zelfverzekerd wilt overkomen, wat is dan een goede spreekhouding? Het is een van de vragen die mij het meest is gesteld. Nou, het antwoord is: buig je armen. Buig je armen. Zoals in een hoek van 90°. Het laat je zelfverzekerder overkomen. Het geeft je een krachtige houding. Voor de rest kun je natuurlijk je armen houden zoals je wilt. Zolang je armen gebogen zijn. Kijk: dit is oké. Ik denk het wel.
Dit is oke.
Dit is oke.
Dit is oke.
Zelfs dit is oké. Als mijn armen gekruist zijn. Het is niet noodzakelijk slecht. Er zijn zoveel boeken die doen alsof dit een slechte houding is. Want dan lijk je gesloten, terwijl je jezelf afsluit voor het publiek.
Kevin, mag ik je vragen: zolang ik een open gezicht heb, lach ik naar je en maak ik oogcontact, echt, kom ik gesloten over? Direct?
Nee, vrij open eigenlijk.
Oké, dus de houding is niet het probleem. Het is het gebrek aan oogcontact of het fronsen. De hele tijd. Dat is het probleem. Zolang je natuurlijk niet de hele presentatie je armen over elkaar houdt. Dan is er volgens mij niet echt een probleem. Maar goed, ook hier geldt weer dat je moet variëren in de positie van je armen. Je kunt ze gebruiken om gebaren te maken. Bijvoorbeeld: oké, we hebben het gehad over onderwerp A. Laten we nu overgaan naar onderwerp B. Maar let op. Maak niet altijd dezelfde gebaren, anders lijk je net een accordeonist. En na een tijdje begint je publiek zich te concentreren op die irritante, oneindige beweging. En het publiek luistert niet meer naar je boodschap. Er staat een grappig verhaal, een grappige video van Donald Trump, op YouTube. Waar hij constant, je kent hem wel: ja, dus we denken...
En waar hij constant met zijn armen heen en weer beweegt. Nee, wat je zou moeten doen, in plaats van altijd hetzelfde te doen, is variëren. Varieer je gebaren. Onderhoud ze, je gebaren, lang genoeg. Als je het over onderwerp A hebt, ga dan niet heen en weer. Maar blijf bijvoorbeeld met beide handen in die positie. Zodat het publiek begrijpt dat je het nog steeds hebt over het punt waarvoor je het gebaar maakte. Dus, laten we eerlijk zijn, hiervoor moet je jezelf natuurlijk een beetje beheersen.
Nog een valkuil, over jezelf beheersen: mensen die de hele tijd heen en weer zwaaien. Het lukt ze simpelweg niet om stil te staan. Of ze wiebelen. Ze wiebelen heen en weer. Het publiek wordt zeeziek. Ze braken. Of ze worden in ieder geval heel, heel nerveus. De oplossing: stilstaan. Denk dat je op skivakantie bent. En klik, bam-bam, links-rechts, je skischoenen in je ski's. Zodat je stilstaat. In plaats van wiebelen en ronddwalen.
Je moet echt over veel dingen nadenken, een presentatie geven. Er komt hier veel bij kijken.
Absoluut. Ik wou dat het anders was, maar: no sweat, no glory. Je moet tijd investeren om te oefenen. Tenminste, als je je impact wilt vergroten. Je moet inderdaad op zoveel dingen letten. Maar verwacht niet van jezelf dat je al deze tips vanaf de eerste keer in één keer kunt toepassen. Dat is volkomen onmogelijk. Het is onrealistisch.
In plaats daarvan moet u zich concentreren op één tip tegelijk. Stap voor stap dus. Eerst werk je aan de inhoud. Je moet zorgen voor een sterk verhaal. Het is belangrijk. Uw boodschap moet daar staan, als een rots. Ik bedoel, als je je bericht echt inspreekt, hoef je je niet meer bezig te houden met: oké, wat wilde ik nu precies weer zeggen? Nee, let op, dit betekent niet dat u uw hele tekst woord voor woord moet kennen. Maar wat je wel moet weten, zijn de grote delen. De belangrijkste berichten die u wilt overbrengen. En in welke volgorde je ze wilt geven.
Dus pas als je verhaal glashelder is, hier in je hoofd, net als het zeggen van je ABC of de maanden van het jaar, januari, februari, maart enzovoort, pas dan ben je klaar om te oefenen hoe je gaat spreken. Ons brein kan het hoe alleen aan als het wat is aangevinkt. Ik zeg het altijd zo: als je vergeet je voor te bereiden, bereid je jezelf voor om vergeten te worden.
Als ik dit allemaal hoor, kan ik me voorstellen dat veel van onze kijkers nu denken: nou, als ik dit goed wil doen, kan ik dit niet alleen.
Nou, daarom bestaan er coaches. Zoals ik. Onze taak als coach is adviseren. Ondersteunen. Mensen motiveren om een krachtige boodschap over te brengen. Het is mijn taak om de spreker te laten schitteren. Daar is een coach voor.
Trouwens, Koen. Weet jij wat de oorsprong is van het woord coach?
Nee. Nee, dat doe ik niet.
Je zou het niet zeggen, maar coach is eigenlijk Frans. Oké, rond 1500 werd het ook een Engels woord voor koets. Je ziet: koets, het voertuig met paarden ervoor. Welnu, een bus om mensen van de ene plaats naar de andere te vervoeren. Het besturen van een koets heette in die tijd coachen. Nou, dit is wat een coach als beroep eigenlijk doet. Wij nemen u als coach graag mee van start naar uw doel.
Als je het stap voor stap wilt doen. Voordat u naar de vorm keek, zei u, is er de inhoud.
Hoe gaan we aan de slag?
Kevin, wat is de eerste vraag die je jezelf moet stellen als je een videoboodschap wilt maken? Wat is het?
Ik denk zoiets van: wat is mijn boodschap ofzo?
Wat is mijn bericht? Wat is mijn doel? Wat wil ik bereiken met mijn publiek?
Je spreekt niet voor jezelf. Je spreekt voor een publiek. Dus, wat wil je als spreker dat je publiek "hm", maar ook "hm" en ook "hm, hm" gaat doen?
Kevin, kun je me vertellen: wat waren de drie hm's die ontbraken? Nee?
Sorry.
Wat wil ik dat mijn publiek voelt? Ik wil ze motiveren. Ik wil ze het gevoel geven dat ze erbij horen. Dat ze ertoe doen. Dat ik me zorgen maak. En ook: wat wil ik dat mijn publiek doet?
Het is echter grappig, emotie, gevoel, komt van het Latijnse: emovere. En wat betekent dat? Het betekent letterlijk in beweging brengen. Dus als we mensen iets laten voelen, willen we niet alleen dat ze iets voelen. We willen ook dat ze iets met de boodschap doen. En veel sprekers denken hier niet van tevoren over na. Ze zeggen gewoon iets dat in hun hoofd opkomt.
Weet je, Kevin, veel sprekers lijden aan een vreemde aandoening. Ze hebben verbale diarree. Ze praten, ze praten, ze praten.
Nou eigenlijk zou het andersom moeten zijn. Minder is meer. Het is een cliché, maar het is een waar cliché. Het is een echte. Houd het dus kort. En zoet.
Laten we eerlijk zijn, als spreker weet je veel meer dan je publiek wil horen. Kan horen. Raad eens hoeveel minuten een luisteraar echt gefocust kan zijn. Gok. Hoeveel minuten denk je dat een publiek kan opletten?
Vijftien - twintig minuten? Zoiets?
Het is minder.
Zelfs minder?
Een luisteraar kan zich maar ongeveer zeven minuten concentreren. Na zeven minuten zijn ze afgeleid. Dus om dat te voorkomen, alsjeblieft, alsjeblieft, kom ter zake.
Wat heb je nog meer in petto, Frederik?
Stop met het bezorgen van uw bericht alsof u een postbode bent.
Hoe bedoel je dat?
Tja, wat is de taak van een postbode? Wat doet hij? Een postbode gooit gewoon een brief in de brievenbus van een ontvanger. Dat is zijn werk. Periode. Want, denk je echt dat hij zich zorgen maakt, hij vraagt zich 's avonds af: oh, hebben die ontvangers de brieven opengemaakt en hebben ze ze ook echt gelezen?
Nee.
Hij wordt alleen betaald om de boodschap over te brengen.
Zie je de analogie met veel sprekers? Ze droppen gewoon info in de hoofden van die luisteraars en het kon ons niet schelen of wij, als luisteraars, de boodschap begrepen. Of dat we er iets mee gaan doen. Veel sprekers gedragen zich op dezelfde manier als een postbode. Ze droppen gewoon informatie in onze mailbox. Maar het kan ze niet zoveel schelen of we denken, voelen of iets doen met de informatie.
Maar hoe zouden we dat dan op een betere manier kunnen doen?
Stop gewoon met het geven van informatie en begin in plaats daarvan te communiceren met uw publiek.
Laat het me uitleggen. Informatie is slechts eenrichtingsverkeer. Het gaat alleen van mij naar jou. En het is dus behoorlijk slaapverwekkend voor de aanwezigen. Eerlijk gezegd, wie zit er eigenlijk te wachten op je eindeloze lijst met feiten, jargon, kenmerken en al die details? Ze zijn zo saai. Ze spreken het publiek dus niet aan. Dus stop daarmee. Zorg er in plaats daarvan voor dat je dingen zegt die echt iets betekenen. Ze moeten echt waarde toevoegen aan uw publiek. Zeg alleen dingen die echt beklijven. Dingen die interessante onderdelen zijn voor het publiek. Praat over dingen die deel uitmaken van hun leefwereld. Kies zaken die hen aangaan. Creëer tweerichtingsverkeer in plaats van eenrichtingsverkeer. Kies voor communicatie. In plaats van informatie.
Je zou bijvoorbeeld dingen kunnen zeggen als: Ik weet dat je hier de afgelopen weken last van hebt gehad. Het is pijnlijk.
Of: nu vraag je je misschien af waarom wij als directie hebben besloten dat...
Of, een laatste: hoe lang kijk je al uit naar het nieuwe track & trace-systeem? Maandenlang. Juist, ik weet het. Nou, vandaag heb ik goed nieuws voor je.
Kevin, heb je gezien wat ik deed? Ik stelde vragen aan het publiek. Retorische vragen. En wat is het gevolg van deze retorische vragen? Mensen voelen zich meer betrokken.
Kevin, ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar heb je gezien wat ik deed? Ik heb je net een vraag gesteld. En ik heb hem zelf beantwoord. Nou, dat is een andere techniek die je kunt gebruiken als je een sterke, krachtige videoboodschap wilt overbrengen. Retorische vragen stellen. Je stelt een vraag en wacht gewoon af. De pauze die volgt triggert de luisteraar. En wat gebeurt er? Hij begint na te denken. Hij vraagt zich af: oh, wat zou het antwoord op die vraag zijn? Als hij nadenkt over je vraag, is hij er 100% bij betrokken en dat is wat je wilde. Super. En aangezien je een videoboodschap geeft, waar de ander niet echt op kan antwoorden, geef je als spreker gewoon zelf het antwoord.
Bijvoorbeeld: als we zoveel CO2 blijven uitstoten, wat denk je dan dat er over een paar decennia gebeurt? Onze planeet zal niet meer bestaan. Is dat wat we willen? Natuurlijk niet. Zie je? Ik stelde een vraag en ik antwoordde zelf.
Dat is inderdaad veel meer dan eenrichtingsverkeer.
Nou ja, dus informeer mensen niet. Ze worden er niet echt enthousiast van. Maar ze worden wel enthousiast van het vertellen van verhalen. Verhalen zijn tevreden met een ziel. Vertel uw publiek waar u in gelooft. Waar u zich zorgen over maakt. En wat je van ze zou willen.
En vergeet ze natuurlijk niet af en toe te verrassen. Herinner je je de aandachtsspanne van slechts zeven minuten nog? Kom dus met een schokkende uitspraak. Vertel een grap. Of vermeld een offerte. Ze hebben allemaal één doel. Om je publiek geïnteresseerd te houden.
Ja, en juist vanwege die aandachtsspanne van zeven minuten moet je de boodschap levendig en niet saai maken.
Als je alleen feiten en cijfers wilt geven, als je alleen informatie wilt geven, waarom stuur je ze dan niet gewoon een e-mail? Maar als je met ze wilt praten, via een videoboodschap, maak dan gebruik van alle mogelijkheden
vele voordelen van gesproken communicatie. Laat je stem horen. Zeer in uw volume, intonatie. Varieer in uw spreeksnelheid. Als je iets belangrijks zegt, spreek dan luider. Spreek hoger. Praat langzamer. En doe het tegenovergestelde als je iets noemt dat minder belangrijk voor je is. Dan spreek je lager, stiller en sneller.
Koen, ik heb een vraag. Hoeveel talen spreek je?
Twee.
Twee?
Ja.
Kunt u ze een naam geven?
Nederlands en Engels.
Nederlands Nederlands. En Engels.
Ja.
Nee, je vergeet er een. Je spreekt in ieder geval drie talen.
Lichaamstaal dan?
Lichaamstaal inderdaad. Lichaamstaal. Ja, gebruik het. Spreek met je lichaamstaal. Laat met je hele lichaam zien wat je voelt. Laat zien dat je verrast bent. Laat zien dat je geschokt bent. Of verbaasd. Of bezorgd. Of laat ook zien dat je je soms ergert. En pauzeren natuurlijk.
Pauzeer voor effect. Om te laten bezinken wat je net verteld hebt. Of even pauzeren om spanning op te bouwen voor wat je in petto hebt. Pauzes voor effect zijn zo'n krachtige en gemakkelijk toepasbare techniek om je impact te vergroten.
Als je je publiek er echt bij wilt betrekken, kijk dan recht in de camera. Hef uw oogleden op en knik ja. Wie wil er wedden dat de luisteraar terug knikt?
Over taal gesproken, eerlijk gezegd heb ik soms de indruk dat sommige sprekers een Botox-behandeling hebben ondergaan. Botox-behandeling. Omdat hun gezichtsuitdrukkingen hetzelfde blijven. Nee, alsjeblieft, alsjeblieft, zoals je nu doet, Kevin: glimlach. Als je lacht, Kevin, is het zoveel leuker om naar je te kijken. Je bent hoe dan ook knap, maar als je lacht, ben je nog knapper. Want, Kevin, mag ik eerlijk tegen je zijn? En ook voor het publiek. Je bent niet verantwoordelijk voor het gezicht dat je hebt gekregen. Sorry. Maar jij bent verantwoordelijk voor het gezicht dat je trekt. Betekent dit echter dat je de hele tijd moet blijven glimlachen tijdens je bericht? Natuurlijk niet. Anders wordt dat weer saai en eentonig. Hier is het motto: variëren. Frons. Frons om te laten zien dat iets ingewikkeld, lastig of frustrerend is. En laat het zien door je hele lichaamstaal te gebruiken. Het gevoel wordt niet alleen uitgedrukt door je gezichtsuitdrukking. Het is ook zichtbaar in je schouders. In je benen. Je kunt plotselinge delen accentueren. Je hele lichaam moet spreken. Naar hen. Aan je publiek. Verander plotseling weer van emotie.
Dat is wat Steve Jobs deed. De bovenman. Steve Jobs. Hij wisselde steeds iets positiefs af met iets negatiefs. Eerst had hij het over een nieuwe feature van Apple. Toen noemde hij een probleem dat hem echt dwarszat en hem zorgen baarde. En toen dook hij weer op, een oplossing voor dat probleem. Echt geweldig.
Maar om net zo goed te worden als Steve Jobs, vergt dat enorm veel oefening, neem ik aan.
Het was een publiek geheim dat Steve Jobs voor elke presentatie keer op keer oefende. En het loonde. Het ongelooflijk natuurlijke gevoel van zijn presentaties was te danken aan enorm veel oefenen.
Dus oefenen, oefenen, oefenen.
Inderdaad. Opnieuw en opnieuw. Om steeds beter te worden.
Jezelf opnemen. En als je die opname bekijkt, vier dan je fouten. Oefen nog meer en je zult zien dat zowel jij als spreker, en daarmee ook de impact van je presentatie, steeds beter wordt.
Tot nu toe hebben we het gehad over het geven of bezorgen van een videoboodschap. Maar dat is een boodschap zonder echte interactie.
Als je een Zoom-gesprek voert, is het dan mogelijk om interactie in dat gesprek te krijgen.
Ja, dat is heel goed mogelijk. Al weet iedereen het: wie video-callt via Zoom of Teams of welke andere feature dan ook, het is lastig. En dat komt doordat veel mensen hun computer niet goed gebruiken tijdens dat videogesprek.
Wat bedoel ik? Oké, tegenwoordig heeft iedereen twee schermen. Ze werken op twee schermen. Een scherm hier en een scherm daar. Dus als jij de spreker bent en je richt je tot je publiek, zorg er dan voor dat de mensen met wie je praat op hetzelfde scherm zitten als je webcam. Als je het beeld van je gesprekspartner op het andere scherm zet en je praat zo tegen die persoon...
Omdat het normaal is. Ik zie de foto van jou hier. Dan denk ik niet, Kevin, dat je het idee hebt, als ik zo naar je kijk, dat ik tegen je praat. Ben ik? Hallo Kevin, ben je er nog? Hallo?
Nee.
Het is raar, nietwaar. Maak aan het begin, het prille begin van je gesprek, in het prille begin een paar afspraken met je toehoorders.
Vraag eerst aan iedereen: hé jongens, kunnen jullie alsjeblieft je camera opzetten, ook als je nog in je pyjama zit? Ik wil gewoon jullie reacties zien. Ik heb het echt nodig om contact met je te hebben. Ik zou graag horen en zien wat je denkt over wat ik zeg. En ik wil ook jouw inbreng.
Dus als je ze uitlegt waarom het zo belangrijk voor je is om hun camera aan te hebben, geloof ik dat iedereen dat gewoon zal doen. Het was mijn ervaring tot nu toe, als je om betrokkenheid vraagt, zijn mensen als moderator graag bereid om je die betrokkenheid te geven.
Het is eigenlijk het penisprincipe.
Wat bedoel je daarmee?
Ken je het penisprincipe niet, Kevin?
Nee.
Dit verbaast me.
Alles waar je aandacht aan geeft, groeit.
Frederik, je zei net: zet de camera op.
Wat doe je met de audio van de deelnemers?
Goed gespeeld, Kevin: meteen het onderwerp van het penisprincipe overschakelen naar een ander onderwerp.
Ja, daar wilde ik vanaf, dus...
Maar hoe dan ook, het is een heel goede vraag. Wat doe je met de geluiden van de deelnemers?
Wel, wat ik doe is het volgende: als er minder dan tien mensen de vergadering bijwonen, stel ik voor om hun microfoon aan te laten. Tenzij er natuurlijk een storend achtergrondgeluid binnenkomt via iemands microfoon. Maar het voordeel is, als je de microfoons aan laat staan, dat je ruimte creëert voor een snelle en gemakkelijke reactie van de aanwezigen. En dat is precies wat je wilde, toch?
Maar als het aantal mensen groter is dan tien, dan vraag ik natuurlijk aan iedereen: jongens, kunnen jullie jezelf alsjeblieft dempen? Om zo min mogelijk overlast te hebben. En alsjeblieft, als je wilt spreken, schakel jezelf dan uit. Voel je vrij om dat te doen.
Ik zeg ook altijd tegen hen: jongens, onderbreek me alsjeblieft zoveel mogelijk. Als je een vraag hebt, een opmerking hebt of je standpunt wilt delen, onderbreek me dan alsjeblieft. Want ik doe er graag alles aan om zoveel mogelijk reactie en betrokkenheid te hebben.
Neem dus de tijd om goede afspraken te maken met de deelnemers. Aan het begin van uw vergadering. Want goede afspraken maken goede vrienden. En voordat je wilt dat de aanwezigen investeren, naar je luisteren, denk ik dat je eerst jezelf moet laten zien. Dat je het waardeert dat de aanwezigen er zijn. En dat je het waardeert dat ze geïnteresseerd zijn en tijd vrijmaken voor je gesprek.
Het maakt mensen niet uit hoeveel je weet. Tot ze weten hoeveel je om ze geeft. Oké, het is een goedkope quote, maar ik denk dat er enige waarde in zit. Maak tijd. Maak tijd vrij om te horen hoe het met ze gaat. Stel wat vragen. Hé jongens, hoe voel je je nu? Aan wat voor projecten werk je? Hoe gaat het ermee? Creëer zoveel mogelijk een positieve sfeer. En zorg ervoor dat iedereen zich echt betrokken voelt. Pas als je voelt dat de aanwezigen...
Oké jongens, zijn we nu echt online? En daarmee bedoel ik: echt verbonden met jou? Alleen dan kun je, om de analogie van internet te gebruiken, informatie streamen. En ja, ik geef toe dat het soms erg moeilijk is om de wachtwoorden van sommige deelnemers te achterhalen. Sommige zijn moeilijk te bereiken.
Maar hoe zorg je dan voor interactie? Als het moeilijk is om ze te bereiken.
Ja, zoals ik al zei, het is echt niet gemakkelijk. Maar is dat niet begrijpelijk? Ik bedoel: ze zijn niet fysiek aanwezig in de vergaderruimte. Nee, iedereen zit veilig thuis achter de computer. Soms lopen er kinderen rond die vreselijk veel lawaai maken. Of er komen gewoon huisdieren langs. Er zijn zoveel triggers voor die mensen. Zoveel prikkels die ze afleiden.
Dat moet je dus allereerst accepteren. Ik bedoel, zo is het nu eenmaal. En laat je er vooral niet zo door frustreren. Laat je verwachtingen los. Dat iedereen 100% gefocust is op uw boodschap. Maar zoek wel een oplossing. Doe er alles aan om ze in je verhaal op te nemen. Dat lukt alleen als je ze zoveel mogelijk stimuleert en betrekt.
Dat hebben we al eerder besproken. Kijk, Kevin, mensen hebben twee paar helften. Twee paar helften. Een paar helften om op te zitten. En een paar helften om mee te denken. En de mate waarin uw publiek uw boodschap onthoudt, hangt af van welk paar u uw publiek aanmoedigt om het meest te gebruiken. En het is zeker niet dit paar. Het is dit paar. Ga dus in gesprek met uw luisteraars. Zo veel mogelijk. En dat kan op zoveel manieren.
Eén: vermeld de namen van de aanwezigen die aan het woord zijn. Kevin, ben je het eens met wat ik net zei? Of: Jessica, wat is jouw mening?
Twee: laat mensen hun hand opsteken om aan te geven of ze het ermee eens zijn of niet. Of om ze te laten zeggen dat ze een bepaalde situatie of een verhaal herkennen.
Drie: stel hen vragen. En laat ze natuurlijk antwoorden. Als er bijvoorbeeld veel mensen zijn, laat ze dan antwoorden in de chat. Het voordeel van de chat is dat het gemakkelijk en veilig is voor de deelnemers. Omdat ze gewoon moeten opschrijven wat ze denken in plaats van het hardop te zeggen. Omdat sommige mensen de moed niet hebben om dat te doen. En nadat jij, als spreker, hun berichten hardop hebt voorgelezen, kun je gemakkelijk iemand uitkiezen en vragen om hun mening te verduidelijken. Hé Michael, kun je alsjeblieft je microfoon aanzetten en me vertellen wat je precies bedoelde met wat je in de chat hebt opgeschreven?
Vier: je kunt mensen in break-out rooms plaatsen. Ik kan er vijf, zes, zeven noemen...
U ziet, de mogelijkheden zijn absoluut eindeloos.
Frederik, heel erg bedankt voor het delen van al deze inzichten en tips.
We plaatsen de link naar jouw website hieronder, omdat ik me kan voorstellen dat sommige mensen contact met je willen opnemen als coach.
Heel erg bedankt Frederik.
Wij zijn beschikbaar, zoals wij dat noemen.
En jij, thuis, bedankt voor het kijken naar onze show. Ik hoop je volgende week te zien.
