Ik zal met de deur in huis vallen in de vorm van een statement: "Het is onze taak, als eventmanagers om de sensatie, de beleving te promoten."
Als dat waar is, waarom zie ik dan nog zoveel events waar het technische aspect de overhand neemt op beleving? Is dat gebrek aan event techniek, inzicht of gewoon gebrek aan visie bij het aanwenden van budgetten?
Hoeveel techniek en praktische omkadering is teveel vooraleer het de beleving in de weg staat? Mijn idee? Op zich is het nooit teveel als de event manager zich laat omkaderen door professionals die zijn inzichten en visie correct kunnen omzetten in een emotie. Het is de taak van de eventmanager om uit al deze leveranciers een eenduidig verhaal te distilleren en om budgettaire aandachtpunten te plaatsen daar waar die het meest efficiënt zijn.
Nu behoor ikzelf tot de school der minimalisten. Ik lik mijn mondhoeken bij het zien van een fantastische sfeerschepping, recht in het doel. Vooral als ik weet dat het budget en de middelen eerder beperkt waren. Het artisanale aspect van werken met weinig middelen spreekt meer tot mijn verbeelding dan het gretig in het rond smijten van middelen.
In de filmwereld noemen ze monteren 'cutten'. Wegsnijden van dat wat overbodig is. Ze noemen dit niet 'plakken' voor de specifieke reden dat bij het vertellen van een filmverhaal overbodige informatie alleen maar verwarring als gevolg heeft. Het zorgvuldig afwegen van welk beelden bijdragen aan de sfeer en het verhaal is dus een automatisme voor bijna elke monteur. Vanuit deze filosofie zouden event organisatoren volgens mij ook moeten starten.
Ik heb soms het gevoel dat het allemaal te snel moet gaan in onze sector om winstgevend te zijn, waardoor optimalisatie van de productieprocessen en creatieve middelen tot op het allerhoogste niveau gewoonweg een té moeilijk haalbare kaart is. Laat het duidelijk zijn dat ik hier geen statement de wereld induw waarbij ik ga beweren dat een gemiddeld evenementenkantoor onvoldoende tijd spendeert aan zijn klanten. Zelfs met de helse workload en het razende tempo dat nodig is om te overleven in deze sector slagen de meeste collega's erin om net als wij een kwalitatieve 'service' te bieden. Dit gaat helaas ten koste van een sociaal leven en soms onze eigen gezondheid, maar het wordt wel gedaan.
Denken jullie dat onze sector, met een lang aanhoudende crisis in het verschiet, dit service niveau zal kunnen handhaven?
