Sommigen durven zich écht uit te spreken in de evenementen- branche en daar heb ik bewondering voor.
Ik zag deze tweet voorbij komen van Martijn Aslander:
"Zo! Bedrijf x in de ban gedaan. Veel te veel geld vragen voor congressen en sprekers afschepen met een fooi. #kloptniet"
Martijn noemde bedrijf x zelfs bij naam. Ik doe dat hier niet, omdat ik x niet voldoende ken om te controleren of hij ze terecht in de ban heeft gedaan. Bovendien wil ik voorkomen dat ik discussie oproep over bedrijf x, terwijl het me gaat om een bredere vraag: waar ligt de grens tussen idealisme en commercie?
Voor een deel ben ik het met Martijn Aslander eens: een aantal bedrijven focust alleen maar op hun eigen gewin (de goede uitzonderingen niet te na gesproken, uiteraard!). Dat kan financieel zijn, waar het gaat om dik betaalde evenementen, en het kan communicatieve winst zijn, als het de organisator vooral gaat om het overbrengen van zijn boodschap. Maar in beide gevallen wordt maar al te vaak niet aanvaard, dat het neerzetten van een goed evenement niet alleen winst oplevert, maar ook kosten met zich mee brengt. Laten we duidelijk zijn: goede sprekers als Martijn Aslander en – laat ik even niet bescheiden zijn – goede dagvoorzitters bepalen voor een groot deel het succes van een bijeenkomst. Zonder hen zijn klanten niet keer op keer bereid diep in de buidel te tasten, zonder een goed inhoudelijk team komt de boodschap niet over. Zij bouwen mee aan het commercieel én inhoudelijk succes, dus daar mag best voor betaald worden!
Tegelijkertijd denk ik: laten we niet net doen, alsof wij het allemaal uit puur idealisme doen. Ik steek de hand graag in eigen boezem: voor een deel ben ik dagvoorzitter, omdat ik mensen graag met elkaar in gesprek breng, tot nadenken aanzet en nieuwsgierig maak. Maar voor een net zo groot deel doe ik het plat gezegd 'voor het geld'. Ik verdien goed en geniet daarvan. Dus natuurlijk mogen de commerciële evenementenorganisatoren winst maken, als het maar niet ten koste van alles is en niet het enige doel is. Winst, redelijke afspraken met toeleveranciers en het 'verbeteren van de wereld' horen in mijn ogen minimaal hand-in-hand te gaan.
Waar ligt dan de grens? Normaal gesproken spreek ik mezelf graag uit en vind ik dat een column als deze een heldere mening hoort te verkondigen, om zo de gedachten te prikkelen. Maar in dit geval weet ik het gewoon niet: ik kan geen enkele mening – zwart of wit – met volle overgave verdedigen. Ik ben erg benieuwd, hoe mijn vakgenoten hier over denken.
Blijft over de vraag, of ik het lef zou hebben me net zo recht voor zijn raap uit te spreken als Martijn, over een individueel bedrijf of de branche als geheel. Ik denk eerlijk gezegd van niet. Ik heb in het verleden laten zien, dat ik best ver durf te gaan in het opstoken van vuurtjes. Maar zo ver? Ik denk dat mijn grens wat verder richting de commercie ligt dan die van Martijn. En waar ligt de jouwe?
Beste Jan Jaap,
Eerst zal ik mij evenvoorstellen.
Mijn naam is Ton van Heeswijk en heb 45 jaar in het vak gezeten als organisatoer van evenementen in de ruimste zin des woords.
Graag wil ik reageren op jouw collum en moet tot de conclusie komen dat jij het vuur aansteekt en dan meteen de brandweer belt!
Dan heb ik meer respect voor Martyn die de 'zaak' tot de grond laat afbranden!
Als ik tegenwoordig op een evenement kom dan denk ik dikwijls mensen hoe heb je dit zo kunnen organiseren. Ik schaam mij dan ooit dat ik zelf in die branch gezeten heb. Dit soort lui geven aan de branch een zeer negatief imago en het is goed als er mensen opstaan die dit wereldwijd maken!
Waar voor jou de grens ligt weet ik niet maar als je altijd maar in je achterhoofd houdt dat elk evenement gepaard gaat met emotionele waarde voor de opdrachtgeven dan heb je in iedergeval
een formule die je extra aan het denken zet.
Groet.
Ton van Heeswijk