Een uurtje twitteren leert twee dingen: er zijn iedere dag weer ongelooflijk veel bijeenkomsten en een werkelijk ongekende hoeveelheid mensen noemt zich dagvoorzitter. Het zijn er zo veel en de kwaliteit is zo divers, dat ik me wel eens afvraag: wil ik daar nog wel bij horen?
Hoe kan het zijn dat zo veel mensen zich dagvoorzitter noemen en er percentueel maar zo weinig echt goed zijn? Hoe is het mogelijk dat een enorme groep matige dagvoorzitters - mensen die tweeten over 'dagvoorzitter spelen' - steeds weer opdrachten weet binnen te halen?
Veel zeggend is een recent citaat van Clairy Polak (briljant interviewster, maar daarmee niet automatisch een goede dagvoorzitster) in Het Parool over de periode waarin ze even wat minder TV-werk had: "Ik moest ook gewoon geld verdienen en dus heb ik een paar dagvoorzitterschappen gedaan".
Mijn conclusie: dagvoorzitten wordt gezien als een goed betaalde schnabbel en niet als een echt beroep. De interessante vraag is natuurlijk: wiens schuld is dat? Is de opdrachtgever 'dom', omdat hij het belang van een echt goede dagvoorzitter niet ziet; omdat hij niet bereid is om budget uit trekken voor echte toegevoegde waarde. Of weten de vakmensen - mezelf incluis - hun toegevoegde waarde gewoon niet duidelijk te maken? En dezelfde vraag kun je stellen voor heel veel andere vrije beroepen in de evenementen-wereld.
Een collega tweette me onlangs over zijn werk als dagvoorzitter: "Doe het erbij hoor, omdat ik het leuk vind en voor een leuk zakcentje". Dus ook hij ziet het als schnabbel. Is dat erg; moet schnabbelen als dagvoorzitter verboden worden? Nee, natuurlijk niet! Want laten we eerlijk zijn: er zijn maar hel weinig dagvoorzitters in ons land, die er echt van kunnen leven. En ook onder de schnabbelaars zitten hele goeie en uiteraard moet je die niet verbannen, omdat ze het maar een paar keer per jaar doen. Maar wat er wel moet gebeuren, is dat professionals en opdrachtgevers kwaliteit voorop gaan stellen. Dat is mijn missie als dagvoorzitter.
Tot slot: het antwoord op de vraag of ik er wel bij wil blijven horen is natuurlijk ' ja!' Ik ben dagvoorzitter, van professie en uit overtuiging, en wil dat blijven.
