Column: Vergeet inhoud. Doe mij maar energie!

Veel bijeenkomst draaien om het uitwisselen van kennis; om het overdragen van inhoud. Helaas is dat in veel gevallen simultaan aan 'saai'.

Te vaak wordt vergeten dat inhoud het beste overkomt, als het programma leuk, afwisselend, spontaan en geloofwaardig is. Een dag zonder energie is een dag zonder effect!

Ook ik heb natuurlijk wel eens evenementen gedaan, waar je de energie weg voelde lekken. Ik had die opdrachten kunnen weigeren, maar laat ik eerlijk zijn: ook bij mij moet de schoorsteen gewoon roken. Ik wil een poging doen de belangrijkste energieverspillers te benoemen:

De opening: als je wilt dat je gasten vol aandacht en energie de dag door brengen, moet je vanaf de eerste seconde de toon zetten en ze meteen prikkelen tot mee doen. Interactie, een spectaculaire act, een breinbreker, een spetterend interview ... alles mag, maar kunnen we ophouden met het 'openingspraatje van de directeur' of een dagvoorzitter die aftrapt met het programma en huishoudelijke mededelingen?!

De luiheid: zelf bezig zijn geeft energie en maakt scherp. Je kent het gevoel wel: moe thuiskomen, eigenlijk niet de puf hebben om nog te gaan sporten en het heerlijke gevoel als je het toch gedaan hebt. Mensen aanzetten tot (inter)actie helpt doelen te bereiken.

De voorspelbaarheid: Veel programma's kenmerken zich door een traditionele opbouw met weinig verrassingen. Als je iedere volgende stap van kilometers vooraf aan ziet komen, let je minder alert op de weg. Waarom spelen we niet meer met elkaar afwisselende formats, verschillende lengtes in optredens, noem maar op ...

De volwassenheid: spelenderwijs leren is niet voorbehouden aan kinderen! Ook voor volwassenen geldt dat kennis beter binnen komt, als we het ervaren. Laten we niet terug schrikken voor 'lol maken', zo lang het een doel dient.

Het keurslijf: veel (onderdelen van) programma's worden volledig dicht getimmerd. Geloof me: een interview doen op basis van sheets en dus een vaste volgorde van vragen werkt niet. Laat een podiumgesprek nu eens spontaan verlopen: de doelen helder, maar de weg erheen open. Hetzelfde geldt voor forumgesprekken, discussies met de zaal etc: laten we vaker het lef hebben om zaken 'open te houden'.

De terugkoppeling: waar komt toch die behoefte vandaan altijd alle deelsessies plenair terug te koppelen? Waarom mag het niet een ervaring zijn, waarvan het voldoende is het mee gemaakt te hebben? Want we kennen toch allemaal het ellendige gevoel, als je moet luisteren naar zes vrijwel identieke verslag van workshops ... ook degenen die je nu juist bewust had gemeden?! Ik stel voor dat we voortaan alleen nog maar terug koppelen, als het samenbrengen van de deelsessies echt iets nieuws oplevert of ons helpt een inspirerende volgende stap te zetten.

Het doodbloeden: iedere sprekerscoach leert je, dat een speech moet eindigen met een hoogtepunt. Waarom doen evenementen dat dan niet? In mijn ogen moet iedere bijeenkomst eindigen met een climax, met iets dat beklijft. Moet dat dan altijd en inhoudelijke boodschap hebben? Nee, natuurlijk niet: gewoon genieten, verrassen, imponeren of inspireren mag ook!

Misschien vinden velen jullie dat ik open deuren in trap. Maar zolang we nog steeds in de valkuilen trappen die vlak achter die open deuren liggen, moeten we in mijn ogen de belangrijkste 'faalfactoren' blijven benoemen. Ik ben benieuwd naar jullie aanvullingen op mijn lijst. Je kan hieronder een reactie plaatsen!