Als het om presenteren gaat, weten we het allemaal: je moet spetterend openen, zodat je meteen de aandacht van je publiek hebt en de toon zet. En je afsluiting is het aller-aller-aller-belangrijkst, want dat is wat mensen het beste onthouden en dus mee naar huis nemen.
Maar als het om het programma voor de hele dag gaat, zijn we deze wijsheid ineens collectief vergeten: we beginnen met een oeverloos zwetsverhaal van de directeur. En als hij al niet op dezelfde manier afsluit, eindigen we in ieder geval met een saaie, taaie, inhoudelijke spreker.
Zullen we daar eens mee ophouden? Zelf op onze 'eigen' evenementen gaan we nog regelmatig de mist in: ik heb een MPI Conference geopend zien worden door de voorzitter en dat is zeker niet het enige voorbeeld. Als wij het zelf al niet anders doen, hoe kunnen we onze klanten dan overtuigen? En er zijn van die goede alternatieven: geef de directeur een plek midden in het programma, interview hem eens in plaats van hem te laten spreken, of geef hem een dragende rol in één van de discussie- of werkvormen. En voor de echte waaghalzen: overtuig de manager, dat zijn bijdrage geen enkele toegevoegde waarde heeft.
Hetzelfde geldt voor de afsluiting: natuurlijk mag er nog best een boodschap in zitten en hoeft het niet alleen maar spectaculair of lollig. Maar hou er alsjeblieft rekening mee, dat de aanwezigen moe beginnen te worden en alleen nog zaken op nemen, als het een beetje leuk is. Dus verbiedt de directeur liefst toegang tot het podium. Als hij persé een dankwoord wil doen, doe dit dan eens vóór de echte afsluiting. En als je wilt eindigen met een spreker, laat het dan een onderhoudende zijn; ze bestaan echt: de redenaars/inspirators, die mensen vol energie én met een nieuw inzicht naar de borrel kunnen sturen.
Natuurlijk is het soms lastig de opdrachtgever te overtuigen. Het valt niet mee de manager die je betaalt te vertellen, dat hij zijn 'moment of fame' in zou moeten leveren. Maar dat is wel waar we voor ingehuurd worden: de klant adviseren, ook als dat geen leuke boodschap is. Vingers omhoog (en eerlijk zijn, hé!) wie het echt aandurft om directeuren te verbieden... ik steek mijn hand in eigen boezem en geef ruiterlijk toe dat ik een enkele keer ook te laf ben.
Foto: Punkmedia
