Je hoort het toch best regelmatig: dat interactie niet op gang komt, waardoor de bijeenkomst stroever loopt dan gehoopt. Als het stil blijft in de zaal, hoor je al snel 'dat het publiek niet wilde'. Het is mijn overtuiging dat het nooit aan de deelnemers ligt: zij zijn welwillend gekomen en zullen altijd mee doen... mits op de juiste toon en met de juiste vragen aangesproken.
Dan blijven er twee kandidaten over: de organisator en de gespreksleider. Soms ligt het inderdaad aan de dagvoorzitter. Niet iedereen beheerst de kunst van het stellen van de juiste vraag, waardoor het publiek zich aangesproken voelt en niet kan wachten mee te praten. Niet elke (zogenaamd) professionele gespreksleider voelt de sfeer in een zaal aan en weet daar feilloos op in te spelen.
Maar in veel gevallen kun je het ook de dagvoorzitter nauwelijks aan rekenen. Nog te vaak zijn er foute aannames gedaan over de doelgroep en wat hen bezig houdt. De opdrachtgever blijkt in veel gevallen simpelweg niet te weten wat er onder zijn gasten speelt. Er wordt bijvoorbeeld uitgegaan van debat, terwijl de zaal juist zit te popelen om samen oplossingen te bedenken. Of er wordt gevraagd om oplossingen, terwijl de deelnemers nog net eens overtuigd zijn dat er een probleem is.
En net zo vaak klopt de eventarchitectuur gewoon niet: er wordt begonnen met drie sprekers, waardoor interactie later in het programma nauwelijks meer doenlijk is. Of er wordt een panel voor de zaal gezet, dat slecht is samengesteld en de zaal niet kan prikkelen. Het format slaat de plank mis, de zaalindeling is verkeerd. Of de techniek is een storende factor: geen zaalverlichting, slecht geluid of zelfs een dagvoorzitter die vast zit aan een microfoonsnoer en dus de zaal niet in kan.
Slechte interactie kan dus aan van alles liggen. Maar één ding is zeker: het is nooit - ik herhaal nooit! - de schuld van de deelnemers.
